Ο Kopite Calling προχωρά σε μια ανάλυση της νέας ομάδας των Reds.
Η καινούργια έκδοση της Liverpool είναι εδώ και εξετάζουμε ένα προς ένα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της για να εκτιμήσουμε τις επιδόσεις της.
1) Το αγκάθι κάτω από το τέρμα
Οι τερματοφύλακές μας είναι ανά πάσα στιγμή επιρρεπείς στις γκάφες. Εάν επεκτείνουμε στο ποδόσφαιρο το motto των διατροφολόγων «είμαστε ό,τι τρώμε», τότε οι keepers της Liverpool ώρες-ώρες πρέπει να είναι πολύ αστείοι τύποι. Αναφέρομαι στον Mignolet και τον Karius κυρίως, το δείγμα γραφής του Ward με το liverbird στο στήθος είναι πολύ μικρό. Κρίμα βεβαίως να παραγνωρίσει κανείς τη σαφή βελτίωση του Βέλγου το τελευταίο 6μηνο. Κρίμα να παραγνωρίσει κανείς και το ελαφρυντικό της ηλικίας του Γερμανού, που η αλήθεια είναι ότι δεν του λείπουν τα προσόντα. Αλλά το πιο μεγάλο κρίμα θα ήταν να αμελήσει κανείς να έχει τα υπογλώσσια σε απόσταση βολής όταν η μπάλα πλησιάζει στην εστία μας… Υγεία πάνω απ’ όλα και τα υπόλοιπα βρίσκονται. Άραγε ο Klopp θα κάνει rotation μεταξύ εγχώριων και ευρωπαϊκών αγώνων; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία – ίσως η άμιλλα να βοηθήσει να βγει απ’ το αγκάθι ρόδο…
2) Πλάγια μπακ σε αφθονία
Οι μέρες της λειψανδρίας μας αποδείχτηκαν μετρημένες σε τούτο το πεδίο. Πέρασε μια ολόκληρη σεζόν με Clyne και Milner ξεροσφύρι. 37/38 ματς ο πρώτος, 36/38 ο δεύτερος. Μετά από εκείνους το χάος. Και ξαφνικά, εμφανίζεται φέτος πληθώρα εναλλακτικών, παρότι η μοναδική μεταγραφική προσθήκη ήταν ο Andy Robertson. Η στιγμή που ο Klopp ανέκραξε «Albie, δεύρο έξω» σηματοδότησε μια από τις πιο αναπάντεχες ανατροπές σεναρίου από την εποχή του Λαζάρου. Ο πυραυλοκίνητος στα πόδια, αλλά χαρακτηριστικά πιο αργός στη σκέψη (την «ποδοσφαιρική» σκέψη, για να το θέσω πιο κομψά), ο χαρωπός Σεβιγιάνος Alberto Moreno, όχι μόνο δεν αποχώρησε, αλλά ξεκίνησε τη σεζόν βασικός. Με τον Σκωτσέζο έτοιμο να διεκδικήσει το μερίδιό του σε αγωνιστικά λεπτά, όπως έδειξε στο ντεμπούτο του με την Crystal Palace, δύσκολα θα δούμε φέτος τον Milner να ανεβοκατεβαίνει την αριστερή πλευρά. Ενώ και απέναντι, στη δεξιά πτέρυγα, το αδιαπραγμάτευτο status του τιμημένου Clyne ως βασικού έρχονται να αμφισβητήσουν τα περήφανα νιάτα μας. Ο Trent Alexander-Arnold με το πληρέστερο επιθετικό ρεπερτόριο και ο Joe Gomez με το γνήσιο αμυντικό του ένστικτο (και το ύψος του, που θα φανεί πολύ χρήσιμο στα ματς με τις ομάδες που ως κύριο όπλο χρησιμοποιούν ακόμα την «κλασική βρετανική σέντρα», αυτήν που μεγάλωσε γενιές και γενιές) δίνουν ένα καλοδεχούμενο εύρος επιλογών στον προπονητή. Είναι απολύτως σίγουρο πως κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν οι πιτσιρικάδες μας θα υποφέρουν από μεταπτώσεις στην απόδοσή τους, όπως συμβαίνει με κάθε παιδί της ηλικίας τους, αλλά αξίζουν και με το παραπάνω τις ευκαιρίες που θα πάρουν όσο ο Clyne θα παραμένει παροπλισμένος. Ευκαιρίες που δεν αποκλείεται να έχει κι ο Jon Flanagan· με το πάθος και την αφοσίωσή του στους Reds να ισοσκελίζουν μερικώς την έλλειψη γνήσιου ταλέντου.
3) Το φάντασμα στο κέντρο της άμυνας
Εστίαση στο τι έχουμε, όχι στο τι θα μπορούσαμε να έχουμε. Ξέρετε… κείνον τον ψηλό Ολλανδό, που δεν θέλω ούτε το όνομά του να ξανακούσω – μέχρι το Γενάρη τουλάχιστον. Matip και Lovren θα το ακούν σε πρώτη ευκαιρία, σε κάθε χαμένη μονομαχία, σε κάθε ματς που δεν θα κρατάμε το μηδέν στην άμυνα. Σχεδόν τους λυπάμαι. Έχουν να παλέψουν με ό,τι βρίσκεται μπροστά τους, με τους strikers των αντιπάλων δηλαδή – σε αυτές τις μάχες άλλοτε θα βγουν νικητές, άλλοτε όχι. Έχουν να παλέψουν και με μια αόρατη (και θεόρατη) σκιά που βρίσκεται πίσω τους… αυτή που δεν λέμε το όνομά της. Ε, σε αυτή τη μάχη είναι από χέρι χαμένοι. Είτε αυτοί, είτε άλλοι που θα κληθούν να βοηθήσουν (Klavan, Gomez, ακόμα-ακόμα κι ο Emre Can στην απευκταία περίπτωση που υπάρξει επιδημία τραυματισμών ή τιμωριών), δεν γίνεται να παλεύουν με φαντάσματα. Welcome to our Fight Club. The first rule of our Fight Club is: you do not talk about Virgil Van Dijk (…ουπς, μου ξέφυγε).
4) Κέντρο Διερχομένων
Εδώ τα χέρια του προπονητή είναι λυμένα. Υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν παίκτες που θα μένουν εκτός 11άδας και θα αισθάνονται δυσαρεστημένοι. Με δεδομένο ότι στην πλειοψηφία των αγώνων ο Coutinho θα ξεκινάει πίσω από την επιθετική τριπλέτα, περισσεύουν δύο θέσεις για τους κυρίους Henderson, Lallana, Wijnaldum, Can, Milner, Oxlade-Chamberlain. Χωρίς να υπολογίζουμε καν τα μεγάλα στοιχήματα του Klopp, τον Marko Grujic και τον Ben Woodburn, δυο παιδιά πασπαλισμένα με αστερόσκονη, που δεν δυσκολεύομαι καθόλου να δω ως το μέλλον της μεσαίας γραμμής Liverpool δίπλα στο Naby Keïta (να κολλήσω ένα χαρτάκι στο ψυγείο για να θυμηθώ να αφιερώσω κάποια από τις επόμενες στήλες στην αφεντιά τους). Χωρίς πολλά λόγια, οι κεντρικοί μας παίκτες είναι επαρκείς και σε ποσότητα και σε ποιότητα για να ανταποκριθούν σε μια απαιτητική σεζόν. Κι αν υστερούν σε ποδοσφαιρική λάμψη συγκριτικά με κάποιους πιο χαρισματικούς συναδέλφους τους στο κορυφαίο επίπεδο του ανταγωνισμού σε Αγγλία και Ευρώπη, δεν υπολείπονται καθόλου σε διάθεση να μοχθήσουν σκληρά για να ακυρώσουν αυτό το χάντικαπ. Κανείς δεν θα περνάει όμορφα απέναντι στη λυσσασμένη αγέλη των σκυλιών του Klopp και το ασταμάτητο pressing της. Γκε-γκε (ν);
5) Επίθεση από παντού
Δεν θα πω κουβέντα για την τριάδα των Mané-Firmino-Salah. Θα αφήσω τους ίδιους να μιλήσουν στο γήπεδο – έτσι κι αλλιώς, θα τα πουν καλύτερα. Αν πρέπει να επισημανθεί κάτι, είναι πως, αν ο Sturridge μείνει περισσότερο καιρό στους εξωτερικούς χώρους του Melwood παρά στις εσωτερικές αίθουσες με τα ιατρικά μηχανήματα, βρισκόμαστε ξαφνικά με την πιο «γεμάτη» επιθετική γραμμή στην Ιστορία των Reds. Δεν έλειψαν σχεδόν ποτέ οι μεγάλοι επιθετικοί από τη Liverpool. Αλλά η επιθετική ισχύς προέκυπτε είτε από δίδυμα (Hunt/St John, Toshack/Keegan, Rush/Dalglish, Suárez/Sturridge), είτε από μοναχικούς λύκους σαν τον Torres. Πρώτη φορά υπάρχει ο αριθμός των επιθετικών που μπορούν να δώσουν λύσεις τείνει προς το 5 – όπως δείχνει το ελπιδοφόρο ξεκίνημα του Dom Solanke. Και τι υπέροχη ιστορία θα ήταν μια πιθανή επιστροφή του Danny Ings… Να γιατί ο Origi δεν το πολυσκέφτηκε να φύγει για να πάρει χρόνο συμμετοχής (ενώ πέρυσι είχε 34 παρουσίες στο πρωτάθλημα και ξεκίνησε τα 7 από τα 8 κρίσιμα τελευταία ματς, όταν η Ομάδα τα έδινε όλα για την 4η θέση).
Συμπέρασμα : Με συγκίνηση, έχοντας μόλις ανακαλύψει την Αμερική, δηλώνω ότι το ρόστερ μας είναι ανισόρροπο. Του λείπει ένας τερματοφύλακας από το πρώτο ράφι, εμπειρία στα πλάγια μπακ, βάθος στο κέντρο της άμυνας. Αλλά από το κέντρο και μπροστά συνδυάζει αθλητικά προσόντα, ταλέντο και ποικιλία επιλογών. Ουσιαστικά η χρονιά αρχίζει τώρα. Ένας «ανισόρροπος» προπονητής και ένα ανισσόροπο ρόστερ μας υπόσχονται πως δεν θα πλήξουμε. Boom.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: