Ο Kopite Calling βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα από τον αγώνα της Liverpool στο Etihad, αλλά και από εκείνον κόντρα στη Sevilla στην επιστροφή της στο Champions League.
Η επιστροφή στο κανονικό ποδόσφαιρο μετά το αναγκαίο κακό που λέγεται international break συνέπεσε με την επιστροφή στα θρανία – και, σε πλήρη αντίθεση με τη χαλαρότητα των πρώτων ημερών της επιστροφής στο σχολείο, τα πρώτα μαθήματα ήταν πολύ σκληρά για τους Reds του Klopp. Αλλά και πολύ χρήσιμα.
Στο Etihad μας βρήκαν μπόσικους και μας πετσόκοψαν. Ήταν τόσο παθητική η αντίδραση των παικτών της Liverpool στην επιθετικότητα των αντιπάλων μετά την αποβολή, που έμοιαζαν με κείνα τα μπαρμπάδια που οδηγούν με 50 χιλιόμετρα στην αριστερή λωρίδα της εθνικής χωρίς να ενοχλούνται καθόλου από τα κορναρίσματα και τις μούντζες των αγανακτισμένων από πίσω. Πάλι καλά που μας μούντζωσαν μόνο με το ένα χέρι. Πάλι καλά που δεν κατακυρώθηκαν 2-3 κι έπιασε άλλα τόσα ο Migs, γιατί θα φεύγαμε με τη διπλή μούντζα, αυτήν που το ‘να χέρι σκάει στ’ άλλο με ένα χορταστικό «παφ!»…
Δεν έχω καμία πρόθεση να αγνοήσω την ικανοποιητική εικόνα μέχρι τη στιγμή που ανατράπηκε η αριθμητική ισορροπία στο γήπεδο. Όλα καλά, μια χαρά στεκόταν η ομάδα κι ας βρεθήκαμε πίσω στο σκορ… και τα λάθη μέσα στο παιχνίδι είναι - τίποτα περίεργο ή μη αποδεκτό μέχρις εδώ. Αυτό που δεν αντέχεται άλλο όμως, είναι η αφέλεια αυτής της ομάδας. Ως αφέλεια ορίζω την παντελή άρνηση να χρησιμοποιήσει κάποιο από τα «βρώμικα» κόλπα που χρησιμοποιούν οι έξυπνες ομάδες όταν χάνουν τον έλεγχο ενός ματς. Μια μικρή καθυστέρηση εδώ, ένας μικροτσαμπουκάς εκεί, μια ψιλοδιαμαρτυρία στο διαιτητή παραπέρα. Και αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Κάθε ομάδα τα χρησιμοποιεί ενίοτε, δεν είναι ντροπή. Μόνο η Liverpool είναι τόσο εθισμένη στο fair play, που δεν κατορθώνει να περάσει ένα 8λεπτο με 10 παίκτες προτού μπει στα αποδυτήρια να ανασυνταχθεί. Μόνο η Liverpool επιτρέπει σε μία ομάδα να τη σφυροκοπάει ανελέητα επί 45 λεπτά στο β’ ημίχρονο χωρίς να κάνει ένα «κακό» φάουλ, χωρίς να παίξει καθόλου με το μυαλό και τα νεύρα των αντιπάλων, θαρρείς και πρόκειται για ματς επίδειξης. Να λοιπόν ένα πρώτο -πεντάκις- σκληρό μάθημα : δεν αφήνεις μια ομάδα με περισσότερο ταλέντο από τη δική σου να το επιδεικνύει ανεμπόδιστα. Εκτός αν είχες πάρει απουσία και στο μάθημα της ορθογραφίας. Και μπερδεύεις το ματς επίδειξης με το ματς επήδηξης.
Στην πρεμιέρα μας στο Champions League μας περίμενε ένα ακόμη πικρό μάθημα. Ακριβώς το αντίθετο από το προηγούμενο. Όχι τι κάνεις όταν έχεις χάσει τον έλεγχο του αγώνα και είσαι στριμωγμένος στα σκοινιά, αλλά τι κάνεις όταν έχεις εσύ τον πλήρη έλεγχο και έχεις στριμώξει τον αντίπαλο εκεί. Είναι πολύ απλό. Τον τελειώνεις. Άμα θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά στο ρινγκ με τα σκληρά αγόρια (και σε αυτή τη διοργάνωση υπάρχουν ακόμα σκληρότεροι αντίπαλοι από τη Sevilla), άμα μετράς τον εαυτό σου για μποξέρ που πάει για σοβαρή καριέρα, δεν αφήνεις τον μισοπεθαμένο να κρατηθεί στα πόδια του. Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν νίκες στα σημεία, όπως στην πυγμαχία. Υπάρχουν ισοπαλίες που μοιάζουν με ήττες· κι έχουμε ήδη δύο φέτος, σε περίπτωση που κάποιος ξέχασε την αίσθηση μόλις έληξε το ματς με τη Watford. Πώς θέλει ο Jürgen Klopp να αντιμετωπίζουν την ομάδα του; Σαν τον επαγγελματία πυγμάχο που θέλει μόνο τη νίκη ή σαν τον επαγγελματία διασκεδαστή κατσέρ που του αρκεί ένα πετυχημένο show;
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να δείξεις τον Lovren. Να ενώσεις τη φωνή σου με εκατομμύρια τρελαμένους οπαδούς σε όλον τον κόσμο φωνάζοντας πως κάπου θα κρύβεται κάποιος πιο αξιόπιστος αμυντικός. Όμως το πρόβλημα με τη Sevilla δεν ήταν στην άμυνα. Ή, έστω, δεν ήταν κυρίως, δεν ήταν μόνο, στην άμυνα. Η άμυνα με όλη της την απλοχεριά επέτρεψε 2 σουτ στην εστία μας στο 90λεπτο. Ολογράφως δύο, όλα κι όλα. Το πρόβλημα ήταν πρώτα απ’ όλα στην επίθεση. Γιατί η επίθεση ακύρωσε τη λοβρενιά του ξεκινήματος. Γιατί η επίθεση το γύρισε το ματς. Γιατί τους ισοπέδωσε μεν, αλλά δεν τους έβαλε το τρίτο και καθοριστικό γκολ. Δεν τους έβγαλε νοκ-άουτ. Και μετά κουράστηκε και αγχώθηκε. Να το λοιπόν το δεύτερο μάθημα : στην επίθεση πρέπει να είσαι κυνικός όσο υπάρχουν δυνάμεις. Κανείς δεν μπορεί να παίζει διαρκώς με τις στροφές στα κόκκινα. Κάποια ματς είναι απαραίτητο να «σβήνουν» εγκαίρως και να ξεκουράζεται και λίγο η μηχανή.
Και κλείνω επιστρέφοντας στο πρώτο μάθημα, της Αφέλειας. Τι έκανε ο προπονητής των Σεβιγιάνων εκεί που είχαν χάσει τ’αυγά και τα πασχάλια από την ορμητικότητα των Reds; Πέταξε δις την μπάλα μακριά από τον Joe Gomez, έκανε μια μανούρα με τον πάγκο μας, έκοψε το ρυθμό, αποπροσανατόλισε. Τι έκανε ο Joe Gomez στη φάση που δεχτήκαμε το 2ο γκολ; Έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο να παίξει γρήγορα το πλάγιο άουτ, η προσωποποίηση του fair play, ευγενικός, πρόσχαρος, σαν το καλό προσκοπάκι που περνάει τη γιαγιά απέναντι στο δρόμο. Σίγουρα αρκετοί θα γέλασαν την ώρα που πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια ο Berizzo, αλλά προσωπικά με διαολίζει η σκέψη πως εκείνος γέλασε τελευταίος.
Επιστροφή στα θρανία, μάγκες. Πρώτο μάθημα ; «Μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα» (του αγώνα) με εισηγητή τον Jon Moss. Δεύτερο μάθημα : «Γελάει καλύτερα εκείνος που δεν κοιμάται με τα τσαρούχια» με δωρεάν σεμινάριο του Eduardo Berizzo. Να τα διαβάζετε τα μαθήματά σας για να πάτε μπροστά. Να είστε έτοιμοι όταν θα έρθουν οι εξετάσεις.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: