Ο Kopite Calling ρίχνει τη δική του ματιά στη διετία του Klopp και βλέπει να την πλακώνει μια (πολύ) βαριά σκιά από το παρελθόν.
Ανέλαβε μια ομάδα στα μέσα της σεζόν. Μια ομάδα που είχε κερδίσει τίτλους στο παρελθόν, μια ομάδα που είχε κερδίσει το σεβασμό των αντιπάλων στο παρελθόν. Ωστόσο, από τις τελευταίες μέρες δόξας που είχε γνωρίσει αυτή η ομάδα, είχε περάσει μια γεμάτη δεκαετία. Και η πικρή αλήθεια ήταν ότι επρόκειτο πλέον για μια ομάδα που δεν φόβιζε κανέναν στο κορυφαίο επίπεδο ανταγωνισμού. Μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας.
Ήρθε για να ξανακάνει μεγάλη την ξεπεσμένη ομάδα. Να την αναδιαρθρώσει εκ βάθρων. Με τον δικό του, αντισυμβατικό τρόπο, κουβαλώντας την ξεροκεφαλιά που έχουν όσοι μεγάλωσαν σε ένα μικρό χωριό, κουβαλώντας την τρέλα του και τις «διαφορετικές» ιδέες του για το ποδόσφαιρο. Κουβαλώντας το παρελθόν του, τις εμπειρίες του από τις προηγούμενες ομάδες που είχε προπονήσει. Εκεί που λατρεύτηκε από τους οπαδούς, όχι τόσο για τις επιτυχίες που τους έφερε, αλλά επειδή μιλούσε απευθείας μαζί τους, στη δική τους γλώσσα. Επειδή δεν περιοριζόταν να επικοινωνεί μαζί τους μέσω συνεντεύξεων ή μέσω δυο-τριών σελίδων στο match programme, αλλά έπαιρνε τη ντουντούκα και τους έλεγε ό,τι είχε να τους πει καταπρόσωπο. Και ήρθε, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σε αυτό το καινούργιο μέρος θα συναντούσε δυσκολίες. Γνωρίζοντας όμως και κάτι ακόμα· ότι σε αυτή την ομάδα, ακόμα και στις δύσκολες εποχές, το γήπεδο θα ήταν γεμάτο από ανθρώπους που θα μοιράζονταν το δικό του πάθος. Θα μπορούσαν να τον καταλάβουν, να τον αγκαλιάσουν, να τον αισθανθούν ως «έναν από αυτούς». Τι ήταν άλλωστε εκείνο που τον τράβηξε εξαρχής σε αυτήν τη νέα περιπέτεια, στη μεγάλη πρόκληση να αναστήσει τη μισοπεθαμένη ομάδα; Ήταν η μυστήρια αύρα που περιστοιχίζει το Anfield, αυτό το αδιαπραγμάτευτο πάθος που χαρακτηρίζει εκείνους που νιώθουν τι σημαίνει Liverpool Football Club.
Κάθε αρχή και δύσκολη. Έπρεπε να περάσουν τρία ματς για να κάνει την πρώτη του νίκη. Κατόπιν έστρωσε ένα προσωρινό σερί νικών και βελτιωμένων εμφανίσεων, μέχρι που επανήλθαν στην καθημερινότητα της ομάδας κάτι αναπάντεχες ισοπαλίες, κάτι απρόσμενες ήττες, η προσγείωση σε μία διόλου ευχάριστη «κανονικότητα». Για τον ίδιο όμως, δεν ήταν τα αποτελέσματα που είχαν την πρωτεύουσα σημασία. Η Liverpool που παρέλαβε χρειαζόταν κάτι παραπάνω από αναρρίχηση στο βαθμολογικό πίνακα. Χρειαζόταν να δει τον εαυτό της στο μέλλον. Η πρώτη του διαπίστωση ήταν ότι στην πρώτη ομάδα υπήρχε σε αφθονία το λεγόμενο «dead wood», ενώ ταυτόχρονα, από πίσω, στις ρεζέρβες, έρχονταν νεαροί πολλά υποσχόμενοι που θα άξιζαν την προσοχή του (καθόλου τυχαία, σ’ ένα ματς των πιτσιρικάδων εθεάθη για πρώτη φορά με τη φόρμα της ομάδας). Άρα, στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, το πρώτο μέλημα ήταν να ξεκινήσει το ξεκαθάρισμα του ρόστερ από εκείνους που δεν ταίριαζαν στην καινούργια φιλοσοφία, η μετάγγιση νέου αίματος από την πιτσιρικαρία και τελικά η απαιτούμενη μεταγραφική ενίσχυση. Πέραν όλων αυτών, εκείνο που έπρεπε να δρομολογηθεί άμεσα ήταν η βελτίωση των προπονητικών εγκαταστάσεων του Melwood – η Liverpool δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις με ένα προπονητήριο ξεχασμένο στο χρόνο. Με καλύτερες προπονητικές συνθήκες και με την αναβάθμιση του γερασμένου Anfield, όλα θα γινόντουσαν λιγότερο περίπλοκα για τον καινούργιο προπονητή. Και τα πρώτα δύσκολα δύο χρόνια (δύο χρόνια χωρίς κάποιον τίτλο, με σποραδικές επιτυχίες εδώ κι εκεί) θα μπορούσαν να ειδωθούν σαν ένα εύλογο προπαρασκευαστικό διάστημα προτού η σπορά αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
Στο σημείο αυτό, θέλω να ζητήσω συγγνώμη για τον παραπλανητικό τίτλο της σημερινής στήλης. Όλα όσα διαβάσατε μέχρις εδώ, είναι μια συνοπτική περιγραφή των δύο πρώτων χρόνων που πέρασε στον πάγκο της Liverpool… ο Bill Shankly. Με στοιχεία (*) από τον εξαιρετικό ιστότοπο lfchistory.net και από τα εξαιρετικά βιβλία «Shankly: My Story» (η επίσημη αυτοβιογραφία του) και «Red or Dead» (η μυθιστορηματική βιογραφία του από τον David Peace, ευρύτερα γνωστού για το βιβλίο «The Damned Utd», που έγινε και ταινία). Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον άνθρωπο που συμπληρώνει αυτές τις μέρες 2 χρόνια στον πάγκο των Reds είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ή μήπως...; Αν έκανα στ' αλήθεια μια προσπάθεια να βάλω τον Klopp στα παπούτσια του Shankly, θα επρόκειτο μόνο για προϊόν μυθοπλασίας; Μόνο για προσωπικό μου ευσεβή πόθο; Υπάρχει τελικά κάποιος κοινός τόπος ανάμεσα στο ξεκίνημα ενός ξεροκέφαλου Σκωτσέζου κι ενός ξεροκέφαλου Γερμαναρά στον πάγκο της Liverpool;
Δεν είναι εύκολο να απαντήσεις κατηγορηματικά. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Το ποδόσφαιρο, ο τρόπος που παίζεται και ο τρόπος που το παρακολουθούμε, έχει αλλάξει. Ο χρόνος... ακόμα κι αυτός τρέχει πιο γρήγορα στις μέρες μας. Και μας κάνει πιο ανυπόμονους. Όπως και τα social media μας κάνουν πιο απόλυτους στις αποψάρες μας και πιο βιαστικούς στο να τις διατυπώσουμε. Ο γερο-Bill σήμερα δεν θα ήταν ένας άνθρωπος του λαού, θα ήταν ένας λαϊκιστής - στο Twitter τουλάχιστον. (Άσε που η σύγκριση μεταξύ των δύο, υπό μία έννοια, θα ήταν άδικη πιο πολύ για τον Klopp - στην εποχή του Shankly ήταν αρκετό να βρεις 10 πρόθυμα παλληκάρια, να τα προπονήσεις σκληρά, να τα γαλουχήσεις στις ιδέες και τη φιλοσοφία σου, και μετά να τα αμολήσεις στο γήπεδο να πάρουν αμπάριζα. Δεν υπήρχαν μεγάλα ρόστερ τότε, 11-12 παίκτες έβγαζαν ολόκληρη σεζόν, δεν υπήρχαν καν αλλαγές, δεν χρειαζόσουν εκατομμύρια για να φτιάξεις ομάδα - ούτε σε απασχολούσαν τα εκατομμύρια των αντιπάλων. 11 αυτοί, 11 κι εμείς). Εάν πάντως έπρεπε να απομονώσω μία περίπτωση που ο Klopp μπήκε όντως στα παπούτσια του Shankly, θα διάλεγα ένα περίεργο trivium : και οι δύο, ως αντίπαλοι της Liverpool, έτυχε να βγουν από το γήπεδο έχοντας κερδίσει 5-0. Ο Shankly με τη Huddersfield και ο Klopp με τη Mainz. Απαίσιοι τύποι.
(*) Bill Shankly facts : Ανέλαβε προπονητής στα μισά της σεζόν 1959-60, με την ομάδα στη δεύτερη κατηγορία. Χρειάστηκε ενάμιση χρόνο για να κάνει τις μεταγραφές (τον Ian St John και τον Ron Yeats) που θα άλλαζαν τη δυναμική του club. Χρειάστηκε τρία χρόνια για να ανεβάσει την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. (Άραγε αν υπήρχε τότε η Ταξιαρχία των Άτεγκτων του Twitter θα τον αποκαλούσαν κι αυτόν κλόουν; Ίσως έτσι έβρισκα ακόμα μια ομοιότητα με τον Klopp). Χρειάστηκε πέντε χρόνια για να κάνει τη Liverpool πρωταθλήτρια. Συνολικά κάθισε 15 χρόνια στον πάγκο της, με απολογισμό 3 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και ένα Κύπελλο UEFA. Δεν κέρδισε κανέναν τίτλο στα 10 από τα 15 χρόνια της θητείας του. Έκανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Διαβάστε εδώ τον απολογισμό του πρώτου χρόνου της παρουσίας του Jurgen Klopp στη Liverpool κι εδώ περισσότερα για την πορεία του στο Europa League κατά τη διάρκειά της πρώτης του σεζόν.
Κλείνω με την πιο ωραία εικόνα που έχω από τη διετία του Klopp. Μια αγκαλιά. Άλλωστε, εμείς οι Reds ξέρουμε από αγκαλιές. Μας τις έμαθε κι αυτές ο Shankly. Στην πιο χαρακτηριστική του φωτογραφία, έχει ανοιχτή την αγκαλιά του σε μια προσπάθεια να χωρέσει όλους τους οπαδούς της Liverpool. Μια αγκαλιά για τον καθένα μας, μια αγκαλιά παντοτινή, όπως αποτυπώνεται στο άγαλμά του έξω από το Kop. Κάπως έτσι και σε τούτο το στιγμιότυπο, σαλτάρει ένας τρελαμένος από το Paddock και παίρνει από τον Klopp μια αγκαλιά που απευθύνεται σε κάθε έναν από μας, σε όλους εκείνους που νιώθουν τι σημαίνει Liverpool Football Club.
Χρόνια πολλά, Kloppo.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: