Ο Kopite Calling ξαναβλέπει για πολλοστή φορά το ίδιο έργο και περιμένει να παρθούν σκληρές αποφάσεις για εκείνους που σπατάλησαν κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε.
Déjà vu (ελλ. προμνησία) : ο όρος που περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. Το déjà vu, το οποίο στη γαλλική γλώσσα σημαίνει «ήδη ιδωμένο», σε μια περιοχή της Βρετανίας που ονομάζεται Merseyside αποκαλείται Dejan vu προς τιμήν ενός Κροάτη ποδοσφαιριστή, ο οποίος μας έχει κάνει (κατά το κοινώς λεγόμενο) «να τα δούμε όλα». Τα χρόνια θα περάσουν, άλλες γενιές ποδοσφαιριστών θα υπερασπίζονται τα κόκκινα χρώματα, άλλες γενιές οπαδών θα συρρέουν στις εξέδρες του Anfield για να τους υποστηρίξουν… αλλά η συλλογική μνήμη δεν θα αδικήσει τον Dejan Lovren. Το όνομά του θα μνημονεύεται εσαεί, κανείς δεν θα λέει «ο Τάδε έκανε μια γκέλα» ή ο «Δείνα έκανε ένα τσαφ»· πλέον στη δική μας ποδοσφαιρική κουλτούρα αυτές οι φράσεις έχουν αμετάκλητα αντικατασταθεί από τη «λοβρενιά».
Σε κάποιο από τα προηγούμενα σημειώματα, με αφορμή μια άλλη κραυγαλέα λοβρενιά στο ματς με τη Sevilla, είχα γράψει τη φράση «το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να δείξεις τον Lovren». Και τώρα φαίνεται πως ξεπέφτω κι εγώ σ’ αυτήν την ευκολία. Όχι. Δεν θέλω να είμαι ανακόλουθος. Ούτε άδικος. Δεν θέλω να υποδείξω τον Κροάτη ως τον μοναδικό φταίχτη για το φιάσκο του Wembley, διότι ποτέ στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ατομική ευθύνη. Όλοι μαζί κερδίζουν και όλοι μαζί χάνουν. Κι αν πρέπει να εξατομικεύσουμε σώνει και καλά την ευθύνη για ένα κακό αποτέλεσμα, μόνο εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις πρέπει να μπει στο στόχαστρο. Here’s to you, Jürgen Norbert Klopp.
Ο Klopp είναι εκείνος που δεν είμαι σίγουρος αν βλέπει τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Κι εντάξει, τον ελέφαντα Lovren στο λιβάδι του Wembley του πήρε ένα 20λεπτο να τον δει. Ήδη από το εικοστό λεπτό είχε φωνάξει τον Ox για να κάνει την αλλαγή. Μετά όμως, μέσα στα αποδυτήρια, δεν είδε και τον άλλο ελέφαντα με τη στολή του τερματοφύλακα; (Τι γηπεδάρα αλήθεια, πόσα τετραγωνικά μέτρα αποδυτήρια πρέπει να έχει για να χωράει άνετα δύο ελέφαντες και μια ποδοσφαιρική ομάδα μαζί με τους φροντιστές και όλα τα συμπράγκαλά τους). Simon Mignolet, κυρίες και κύριοι.
Ένας εξαιρετικός νέος, ευγενικός, μορφωμένος (μιλάει άπταιστα τέσσερις γλώσσες και έχει πτυχίο Πολιτικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Leuven, ένα από τα πιο αξιοσέβαστα της Ευρώπης), έχει και δικό του μαγαζάκι που φτιάχνει κρέπες στη γενέτειρά του. Ό,τι πρέπει για γαμπρός δηλαδή, αλλά δυστυχώς ακόμα κι αν έχετε κορίτσι σε ηλικία γάμου σας πρόλαβε η Jasmien. Για goalkeeper όμως, και δη στο ανώτατο επίπεδο, δεν κάνει. Όχι μόνο γιατί ένας τερματοφύλακας στο τέλος της σεζόν θα πρέπει να έχει προσθέσει στη σούμα της βαθμολογίας 4-5 πόντους (όπως κάνει ο De Gea, o Courtois, o Lloris, κλπ, κλπ), ενώ ο Mignolet αφαιρεί σταθερά κάθε χρόνο 4-5 πόντους από τη Liverpool. Αλλά, κυρίως, γιατί δεν έχει καμία δυνατότητα να βελτιωθεί. Είναι θέμα χαρακτήρα. Ο συμπαθέστατος Simon στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να οργανώσει άμυνα ένας δίμετρος βουτυρομπεμπές που ντρέπεται να μιλήσει. Επιπλέον, είναι φοβιτσιάρης. Τρέμει το φυλλοκάρδι του όταν πρέπει να κάνει έξοδο. Ακόμα βλέπει εφιάλτες και ξυπνάει κάθιδρος τις νύχτες με την απίθανη μαγκιά του Βραζιλιάνου keeper της City, που ρίσκαρε κι έβαλε το κεφάλι του μπροστά στο πόδι του εφορμούντα Mané.
Ο Mignolet είναι τελειωμένος φλώρος. Δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει η σεζόν και να ξεκινήσει με το ιστιοφλωρικό του, τη «Φλωρέττα 22», φορώντας βερμουδίτσα και ανάριχτο πουλοβεράκι Υβ Σαιν Φλωράν στους ώμους, ένα ωραίο ταξιδάκι στη Μεσόγειο (με τη νταντά του μαζί, την κυρία Φλοράνς -δεν κάνει βήμα χωρίς αυτήν, από την τρυφερή ηλικία των πέντε μέχρι και σήμερα, στην τρυφερή ηλικία των 29). Με τελικό προορισμό την αγαπημένη του πόλη, τη Φλωρεντία, όπου θα περάσει τις διακοπές του τρώγοντας ολημερίς πάστα φλώρα.
Στο ποδόσφαιρο όλοι μαζί κερδίζουν και όλοι μαζί χάνουν. Ο Lovren έχει κερδίσει ματς για τη Liverpool – ποιος μπορεί να ξεχάσει την κεφαλιά του στα χασομέρια του ματς με τη BVB πριν ενάμιση χρόνο; Θα μνημονεύεται κι αυτή μετά από χρόνια, δεν θα είναι η «λοβρενιά» η μοναδική κληρονομιά του. Ο Migs βοήθησε πέρυσι με την καλή του φόρμα την άνοιξη να πετύχει η Ομάδα την έξοδο στο Champions League. Αλλά η θετική τους συνεισφορά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Τους έχει δοθεί η ευκαιρία (και με το παραπάνω, 120 ματς έχει παίξει ο Κροάτης, 190 ο Βέλγος) τόσο από τον Klopp, όσο και από τον προκάτοχό του, να εξελιχθούν ως ποδοσφαιριστές και να αποδείξουν ότι μπορούν να πάνε (με) τους Reds ένα σκαλί παραπάνω. Δεν τα κατάφεραν. Προσωπικά με χαροποιεί που ο Klopp στηρίζει τους ποδοσφαιριστές του, που τους βλέπει ως ανθρώπινα όντα, που αναγνωρίζει ότι δικαιούνται και την καλή και την κακή τους στιγμή. Στις πόσες χαμένες ευκαιρίες καίγεσαι όμως; Στις πόσες κακές στιγμές χάνεις την εμπιστοσύνη των ίδιων σου των συμπαικτών, αυτών με τους οποίους κερδίζεις και χάνεις μαζί μέσα στο γήπεδο; Πιθανολογώ πως η φάτσα του Klopp προς το τέλος του αγώνα στο Wembley έγραφε πάνω της «έπεσε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Και νομίζω πως ήρθε η ώρα να δοκιμαστούν άλλες λύσεις. Κι ίσως έτσι τα τέσσερα γκολ που έγιναν δώρο στους (κατά τα λοιπά άξιους) Spurs να τα βλέπουμε κάποια μέρα σαν ένα μακροπρόθεσμο δώρο στους εαυτούς μας.
Πριν κλείσω ετούτο το σημείωμα, να κάνω δυο επισημάνσεις. Πρώτον, το πρόγραμμα που έχει βγάλει ως τώρα η Liverpool ήταν ασυνήθιστα βαρύ. Σε 9 αγώνες πρωταθλήματος έχει ήδη αναμετρηθεί με τις 7 από τις 8 ομάδες που βρίσκονται ψηλότερα από εκείνην στον πίνακα, δηλαδή τις κατά τεκμήριο ισχυρότερες – και τις πιο φορμαρισμένες αυτήν την εποχή. Επιπλέον, η ήττα στο Λονδίνο ήρθε να κλείσει ένα σερί 7 αγώνων, εκ των οποίων τα 6 ήταν εκτός έδρας. Παίξαμε στη Leicester City (δις), στη Spartak, στη Newcastle, στη Maribor και στην Tottenham, με μοναδικό ενδιάμεσο ματς στο Anfield εκείνο με την Manchester Utd. Πρόκειται για μια «ανωμαλία» του προγράμματος που έχει παρουσιαστεί όλες κι όλες δέκα(!!) φορές από το 1892 που υπάρχει η LFC, δηλαδή κάτι που συμβαίνει μία φορά ανά 10-15 χρόνια! Επομένως, αναμένεται μια εξομάλυνση της δυσκολίας των αγώνων προς το ευνοϊκότερο για τους Reds.
Δεύτερον, εάν αντιπαραβάλλει κανείς τα αποτελέσματα των φετινών αγώνων με τους αντίστοιχους περσινούς, θα διαπιστώσει (με έκπληξη ίσως, καθώς στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπάρχει μια αχλή καταστροφής) ότι η Liverpool βρίσκεται ακριβώς στα ίσα. Μπορεί οι βαριές ήττες από τις (εξαιρετικές ούτως ή άλλως) Man City και Tottenham να μας πικραίνουν (είχαμε καλομάθει κιόλας επί Klopp να μη χάνουμε ποτέ σε τέτοια ματς), αλλά στη σούμα είμαστε ίσα βάρκα-ίσα νερά. Άρα η καταστροφολογία δεν είναι δικαιολογημένη (για την ώρα, τουλάχιστον), το καράβι δεν έχει μπατάρει, όπως πιστεύουν εκείνοι που έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Με ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων θα ξαναμπεί στη σωστή ρότα.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: