Ο Kopite Calling μετά το ματς στη Σεβίλλη σχολιάζει την ψυχολογική ακροβασία να υποστηρίζεις μια Ομάδα με Δύο Πρόσωπα.
Υπό κανονικές συνθήκες μια ισοπαλία στη Σεβίλλη δεν είναι κακό αποτέλεσμα. Το Ramón Sánchez Pizjuán είναι μία δυνατή έδρα στην οποία η Sevilla δεν χάνει εύκολα· στην παρούσα φάση έχει κλείσει χρόνο από την τελευταία της ήττα. Πριν ξεκινήσει το ματς λοιπόν, η ισοπαλία έμοιαζε με θετικό αποτέλεσμα για τη Liverpool. Θα κρατούσε τους Reds στη θέση του οδηγού του ομίλου και θα τους έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσουν με καλές πιθανότητες την τελική πρωτιά μέσα στο Anfield σε δύο βδομάδες. Όταν τελείωσε το ματς, η ισοπαλία έμοιαζε σαν ήττα.
Και είναι όντως μια ισοπαλία που έχει την πικρή γεύση της ήττας.
Διότι το συγκεκριμένο ματς δεν εξελίχθηκε με φυσιολογικό τρόπο. Στα πρώτα 45 λεπτά η Sevilla είχε μαζέψει τρεις φορές την μπάλα από την εστία της, όσες ακριβώς δηλαδή στα 540 λεπτά των 6 αγώνων που έχει δώσει εντός έδρας στη φετινή La Liga. Αυτή η μικρή «ανωμαλία», που άνοιγε το δρόμο για μια (ακόμα) περήφανη νίκη των Κόκκινων σε ισπανικό έδαφος, ερχόταν μετά από μια άλλη μικρή «ανωμαλία», την απρόσμενη ισοπαλία της Spartak στον αγώνα με τη Maribor που είχε τελειώσει νωρίτερα στη Μόσχα. Ξαφνικά η Liverpool βρισκόταν μπροστά σε μια τεράστια (αλλά πολύ ευπρόσδεκτη) ανωμαλία· είχε από το πουθενά αφαιρέσει ένα ματς από το βαρυφορτωμένο της πρόγραμμα μέχρι την Πρωτοχρονιά, στο οποίο ήταν αφιερωμένο το κείμενο της περασμένης βδομάδας. Το 3-0 του ημιχρόνου εξασφάλιζε την πρώτη θέση του ομίλου και έκανε το ματς της τελευταίας αγωνιστικής με τους Μοσχοβίτες απολύτως διαδικαστικό. Και απολύτως διασκεδαστικό για εμάς τους οπαδούς θα προσέθετα. Μετά την παρέλαση του Firmino και του Mané στην Ανδαλουσία, θα βλέπαμε στο Anfield να παρελαύνουν τα περήφανα νιάτα μας σε αγώνα Champions League, ο Solanke, o Woodburn, o Grujic… Ποιος ξέρει; Ακόμα και ο Harry Wilson και ο Rhian Brewster είναι δηλωμένοι στη λίστα της UEFA.
Αυτή θα ήταν μια ενδιαφέρουσα αναπροσαρμογή σχεδίων. Υπό κανονικές συνθήκες.
Φευ. Όταν οι άνθρωποι που υποστηρίζουν Liverpool κάνουν σχέδια, ο θεούλης (που ονομάζεται Alberto Moreno) γελάει. Είναι γνωστό πλέον ότι ένα ματς στο οποίο συμμετέχει ο Albie δεν διεξάγεται σχεδόν ποτέ υπό κανονικές συνθήκες. Κι έτσι, ο χαρωπός Σεβιγιάνος μας, ολοφάνερα ενθουσιασμένος από την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη, αποφάσισε κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας ότι ήταν αρκετό να παίξει ένα ημίχρονο με τη Liverpool και κατέβηκε στο δεύτερο με τη Sevilla.
Ασφαλώς το να απομονώσει κανείς τα λάθη ενός παίκτη (όσο κι αν ο Moreno πρόλαβε να κάνει μπόλικα και καθοριστικά στο 20λεπτο που έπαιξε στο β’ ημίχρονο) είναι σαν να κοιτάει το δέντρο και να χάνει το δάσος. Ναι, αφορμή για την επιστροφή των Ισπανών ήταν τα λάθη του Moreno. Αιτία, ωστόσο, ήταν η παραδοχή του Klopp ότι η Ομάδα «σταμάτησε να παίζει» μετά το ημίχρονο. Κάτι που αποδεικνύει ένα εξωφρενικό στατιστικό : από το 46΄ως το 64΄που έκανε τις αλλαγές του ο Klopp, ο κινητήριος μοχλός της Sevilla, o Ėver Banega, έκανε 36 επαφές με τη μπάλα – όταν ολόκληρη η ομάδα της Liverpool έκανε 35 (2 από αυτές, ολογράφως δύο, ο Αρχηγός μας, Jordan Henderson) !!!
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Liverpool. Έχει πολύ ευάλωτη ψυχολογία. Ως σύνολο. Όταν κάτι (πάει να) στραβώσει σε ένα ματς, δεν υπάρχει κάποιος να διαχειριστεί την κατάσταση, να επαναφέρει την τάξη. «Στην ήρεμη τη θάλασσα, όλοι καπεταναίοι» λέει μια παροιμία. Και ταιριάζει γάντι στους παίκτες μας. Μόλις πιάσει λίγο κυματάκι, κάποιοι αρχίζουν και χάνουν το χρώμα τους. Σταματάνε να παίζουν. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απαράδεκτη ολιγωρία του Hendo στη φάση του 92ου λεπτού από την οποία προήλθε το κόρνερ των Σεβιγιάνων που έφερε την ισοφάριση;
Ο Jürgen Klopp -για το καλό της Ομάδας- θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα της εύθραυστης ψυχολογίας.
Μέχρι τότε, εμείς οι οπαδοί -για το καλό της ψυχικής μας υγείας- θα πρέπει να συμβιβαστούμε με τη δυσάρεστη πραγματικότητα πως η δικαιολογία «βρεθήκαμε σε άσχημη μέρα» δεν φτιάχτηκε για μας. Όπως αποδείχτηκε στη Σεβίλλη για πολλοστή φορά, άνετα μπορούμε να ξεκινήσουμε τη μέρα πετώντας και να γκρεμοτσακιστούμε επειδή «βρεθήκαμε σε άσχημο ημίχρονο, ημίωρο, τρίλεπτο, you name it».
Αυτή είναι η Liverpool.
Την ίδια μέρα, στο ίδιο ματς, μπορεί να είναι πανέμορφη και κακάσχημη.
Dr. Jekyll and Mr. Hyde.
Χαλαρή και παιχνιδιάρα, ένας Dr Bobby με άπειρο χώρο και χρόνο για να σκοράρει, χωρίς καν να κοιτάει το τέρμα.
Αγχωμένη και παλαβιάρα, ένας Mr Hendo με άπειρο χώρο και χρόνο για να καθαρίσει την επικίνδυνη φάση, χωρίς καν να προλάβει να βάλει το πόδι.
Υπάρχει και για εμάς τους οπαδούς μια παροιμία που ταιριάζει γάντι : «Αν δεν μπορείς να ιππεύσεις δύο άλογα ταυτόχρονα, καλύτερα να φύγεις από το τσίρκο»!
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: