Ο Kopite Calling, σε κλίμα εορταστικό, κάνει ένα μακροβούτι στον παραμυθένιο κόσμο της Liverpool.
Κόκκινη κλωστή δεμένη…
… γύρω απ’ το Anfield τυλιγμένη. Τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, δίναμε στην κόκκινη κλωστή έναν κλώτσο για να αρχίσει το παραμύθι - τώρα, που γίναμε μεγάλα παιδιά και μιλάμε για μπάλα, πάλι κλώτσο θα της δώσουμε· να αρχίσει να ξεμπερδεύεται κάπως το κουβάρι. Για να ρίξουμε μια πιο καθαρή ματιά σε 2-3 θεματάκια που έχουν προκύψει στον παραμυθένιο κόκκινο κόσμο μας.
Ας ξεκινήσουμε με τα ωραία, ας κοιτάξουμε λίγο το λαμπερό κόσμο των αστεριών.
Η κλήρωση των «16» του Champions League έφερε στο δρόμο των Reds την Futebol Clube do Porto, άρα το παραμύθι μας έχει και δράκο(υς). Δαγκώνουν οι δράκοι αυτοί; Ναι, δαγκώνουν. Πρόκειται για μια καθ’ όλα αξιοσέβαστη ομάδα, με λαμπρό παρελθόν (ελάχιστοι σύλλογοι μπορούν να καμαρώνουν για μια τροπαιοθήκη που περιλαμβάνει 2 Champions League και 2 Europa League) και δυναμικό παρόν (πρώτη και αήττητη στο φετινό πρωτάθλημα, με επίθεση που σκοράρει πιο πολύ κι απ’ τη δικιά μας και με παθητικό μόλις 6 γκολ μετά από 15 ματς). Ωστόσο, όπως έχει φανεί στις δυο φορές που ανταμώσαμε μαζί τους στο παρελθόν, εάν το liverbird πετάξει ψηλά, οι δράκοι από την Πορτογαλία δεν το φτάνουν. Δεν έχουν φτερά. Ή, έστω, έχουμε τον τρόπο να τους τα κόβουμε. Μια ισοπαλία στην έδρα τους, μια πειστική νίκη στο Anfield. Το κάναμε το 2001, στα προημιτελικά ενός Κυπέλλου UEFA, που τελικά κατακτήσαμε στο Dortmund. Το επαναλάβαμε το 2008, στους ομίλους ενός Champions League που είχε ξεκινήσει άθλια, με μόλις 1 βαθμό στα πρώτα 3 ματς (μια ισοπαλία στο Estádio do Dragão). Για να έρθει ένα εμφατικό 4-1 στη ρεβάνς, με γκολ από Torres(2), Gerrard και Crouch, να ξεκλειδώσει την πόρτα για τους «16».
Για να τριτώσει το καλό, θα χρειαστεί σκληρή προσπάθεια και λίγη καλή τύχη.
Τουλάχιστον, το αγωνιστικό πρόγραμμα την περίοδο που αναμετρηθούμε με την Porto είναι σχετικά ευνοϊκό. Υπάρχει βέβαια ένα must-win ματς 10 μέρες πριν τον πρώτο αγώνα, απέναντι στους Spurs (όλα τα ματς 3 πόντους δίνουν, αλλά, καθώς η παρέλαση της Man City μας έχει αφήσει σε ένα μίνι-πρωτάθλημα πέντε ομάδων με έπαθλο τρεις θέσεις, υπάρχουν και ματς που αφαιρούν 3 πόντους από τους άμεσους διεκδικητές). Και 4 μέρες μετά τη ρεβάνς πάμε στο Old Trafford για το απόλυτο must-win ματς με τη United. Το πιο βασικό όμως είναι ότι ανάμεσα στις δύο αναμετρήσεις με την Porto έχουμε δύο αγώνες στο Anfield με τις άλλες United (West Ham και Newcastle), άρα γλυτώνουμε την ταλαιπωρία των μετακινήσεων.
Αλλάζουμε κεφάλαιο στο παραμύθι μας.
Ανοίγει οσονούπω το μεταγραφικό παράθυρο. Το παραμύθι, όπως πάντα, κλιμακώνεται κάτι τέτοιες περιόδους. Speculation. Αρέσει πολύ στους Άγγλους. Και όχι μόνο. Κουβέντα να γίνεται, βρε αδερφέ. Προσωπικά, καθόλου δεν το απολαμβάνω το μπλα-μπλα αυτών των ημερών. Ειδικά όταν περιστρέφεται γύρω από τα ονόματα των Emre Can, Philippe Coutinho και Virgil Van Dijk. Στη σειρά, lads, να εξηγηθώ.
Καταρχάς, ο Emre. Είναι γνωστό ότι δεν βάζει υπογραφή στο νέο συμβόλαιο που του δίνει η Liverpool. Το σενάριο του παραμυθιού λέει ότι μια κακιά μάγισσα, μια Γριά από το Τορίνο θέλει να τον πάρει κοντά της. Δεν μου αρέσει το σενάριο. Διότι, ο Emre, μολονότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αναντικατάστατος, ανήκει στην ολοένα διευρυνόμενη κατηγορία «πήραμε το ρίσκο, ξεκλειδώσαμε το potential, τους καρπούς θα τους δρέψει κάποιος άλλος». Ήρθε ένας 20χρονος διεθνής με τις Ελπίδες της Γερμανίας, έκανε 150 ματς σε 4 χρόνια (με όλα τα εύλογα σκαμπανεβάσματα που πάνε πακέτο με την ηλικία και την απειρία) και θα φύγει ένας έτοιμος ποδοσφαιριστής, διεθνής πλέον με την Ανδρών της Γερμανίας (20 συμμετοχές και αδιάλειπτη παρουσία εδώ και ενάμιση χρόνο). Τα καλύτερά του χρόνια, την περίοδο της ωριμότητάς του (όλα δείχνουν πως) θα την περάσει αλλού.
Ακολούθως, ο μικρός μάγος. Είναι γνωστό ότι αυτός έβαλε υπογραφή στο συμβόλαιο που του έδωσε η Liverpool. Αλλά το σενάριο του παραμυθιού λέει πως η Χιονάτη από τη Βαρκελώνη θέλει να τον πάρει κοντά της και χρησιμοποιεί τους 7 νάνους της (κάτσε να μετρήσω… Xavi ένας, Iniesta δύο, Suárez τρεις, Messi τέσσερις, Ronaldinho πέντε, Paulinho έξι, Neymar εφτά… ουπς, αυτός την κοπάνησε) για να του θυμίζουν κάθε τρεις και λίγο «πόσο τους ταιριάζει». Δεν μου αρέσει ούτε αυτό το σενάριο. Διότι, εάν ο Couts (θυμίζω, κι αυτός ένας 20χρονος φέρελπις ήταν όταν φόρεσε τα κόκκινα) όντως επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί κι αυτός στην κατηγορία «πήραμε το ρίσκο, κλπ», καλύτερα να συμβιβαστεί με διαφορετικό σενάριο. Να συνεχίσει να πετάει όλη τη σεζόν, να κάνει κι ένα καλό Mundial το καλοκαίρι και να φύγει μετά από βαρβάτο πλειστηριασμό. Διότι καθόλου δεν αποκλείεται να υπάρξουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, από μέρη που δεν συμπαθούν τόσο τη Βαρκελώνη - ίσως από τη Μαδρίτη, ίσως από το Παρίσι όπου ζει κι ο παιδικός του φίλος, ο άσωτος νάνος.
Και τέλος, ο Βιργίλιος ο Μεγαλοπρεπής. Αυτός πάει να γίνει μια κατηγορία μόνος του. Εάν πιστέψουμε τη σπέκουλα ότι η Manchester City ετοιμάζεται να κολάσει τους Αγίους προσφέροντας £70m, ο Van Dijk μπορεί να γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής που θα μας τον βουτήξει κάποιος προτού καν τον αποκτήσουμε. Αλλά ένα τέτοιο σενάριο, όσο κι αν δεν μου αρέσει, οφείλω να το δω με συμπάθεια, με κατανόηση. Όλα κι όλα. Το γαλάζιο Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, η Σταχτοπούτα του Pep που αγωνίζεται κόντρα σε θεούς και δαίμονες να ξοδέψει 2-3 δις μέσα σε ένα χρόνο μπας και στρώσει την άμυνά της (ξεφτιλίζοντας ταυτόχρονα την κακιά μητριά με το περίεργο όνομα Financial Fair Play), δεν γίνεται να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Κλείνοντας την παραμυθένια μας εορταστική στήλη, ήρθε η ώρα για μια φαντασμαγορική αποκάλυψη : ο Jürgen Klopp διαβάζει ανελλιπώς όσα γράφονται εδώ πέρα. Διαβάζει; Χμ, ίσως δεν θα ήταν υπερβολικό να έλεγα «μελετάει» (ας όψεται η σεμνότης η έμφυτος). Η συχνότητα με την οποία μας απαντάει μέσω των συνεντεύξεων Τύπου, είναι ενδεικτική. Μετά τη γκρίνια για την αφέλεια που επιδεικνύει η Ομάδα με αποτέλεσμα να χάνει νίκες μέσα από τα χέρια της, η απάντησή του ήταν «We try to close games down, but we don't do it in a cynical way. The day somebody thinks like this in my teams, with not being a proper sportsman and being fair, then I stop». Μετά τον έπαινο για τους Fab 4, πάλι διαφώνησε.«I have no problem with nicknames like the Fab 4, but it’s disrespectful to all the other players».
Βλέπετε; Το αφεντικό, ο κοσμαγάπητος Jürgen, παίρνει feedback από τη στήλη.
Τι θα λέγατε να παίρνατε μέρος κι εσείς σε τούτο το αλισβερίσι; Με τα σχόλιά σας, με τις παρατηρήσεις σας, με τη γνώμη σας; Ο Kopite Calling είναι μια καθαρά οπαδική στήλη, που ξεκίνησε με φιλοδοξία να αποτελέσει ένα μικρό forum ανταλλαγής απόψεων μεταξύ οπαδών. Όποιος θέλει, μπαίνει στο παιχνίδι! Μας ακούει κι ο κόουτς…
Καλές γιορτές σε όλους!
Να ζήσουν οι οπαδοί όλων των ομάδων καλά, κι εμείς καλύτερα!
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: