Οι Premierleaguefans γράφουν για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σχέσεις μεταξύ δύο συλλόγων του αγγλικού ποδοσφαίρου.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ για λίγες ημέρες! Online σεμινάριο αθλητικής δημοσιογραφίας με τους Premierleaguefans!
Μια από τις παραδοσιακές κόντρες που χτίστηκε στο παρελθόν και αναβιώνει ξανά τα τελευταία τρία χρόνια, είναι αυτή μεταξύ της Leeds United και της Chelsea. Η μακρόχρονη απουσία των ‘’παγονιών’’ από τα σαλόνια της Premier League είχε κάνει πολλούς να λησμονήσουν αυτήν την έχθρα, όμως οι φίλοι των δύο ομάδων (και ιδιαίτερα οι γηραιότεροι) σίγουρα θα περίμεναν να αναβιώσει με κάποια ανυπομονησία. Προφανώς και αναφερόμαστε στις κόντρες που δίνουν περισσότερες εντάσεις και ‘’πειράγματα’’ σε τέτοια παιχνίδια και όχι σε περιστατικά χουλιγκανισμού που στο παρελθόν πλήγωσαν το Βρετανικό ποδόσφαιρο και άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους κυρίως κατά τη δεκαετία του 80.
Πότε όμως ξεκίνησε η συγκεκριμένη αντιπαλότητα και γιατί; Οι λόγοι είναι αφενός κοινωνικοί και αφετέρου καθαρά λόγοι άμεσου ανταγωνισμού. Στο κοινωνικό κομμάτι, η πόλη του Leeds ήταν ένα από τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα του βορρά που άνθισε λόγω της κλωστοϋφαντουργίας, οπότε η ομάδα της πόλης αντιπροσώπευε την εργατική τάξη. Αντίθετα, το Cheslea του Λονδίνου ήταν συνυφασμένο με την υψηλή κοινωνία και την άνθιση της μόδας, λόγω και του περίφημου Kings Road, από τον οποίο ξεκίνησε και η δημιουργός της μίνι φούστας, Mary Quant. Οι παίκτες της Chelsea βέβαια, θέλοντας να ξεφύγουν από αυτήν την ταμπέλα, έδειχναν στον αγωνιστικό χώρο ένα δυναμικό και σκληρό χαρακτήρα, ιδιαίτερα όταν αντιμετώπιζαν σκληροτράχηλους αντιπάλους όπως η Leeds United. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο δημοσιογράφος David Blake στο περιοδικό When Saturday Comes, η κόντρα αυτή θύμιζε το δίδυμο Beatles και Rolling Stones, με την Chelsea να μπαίνει στη θέση των καθώς πρέπει και προσεγμένων Beatles και την Leeds united στη θέση των αντιδραστικών Rolling Stones.
Στο αγωνιστικό σκέλος η δεκαετία του 60 βρήκε τις δύο ομάδες στη δεύτερη κατηγορία, με βλέψεις να βρεθούν στο κεντρικό ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Τα πρώτα σημάδια σκληρού παιχνιδιού εμφανίστηκαν σε παιχνίδι των δύο ομάδων το 1962, όταν ο Σκώτος Eric Smith της Leeds United, έσπασε το πόδι του μετά από σκληρό μαρκάρισμα. Οι δύο ομάδες βρέθηκαν το 1965 ξανά η μία απέναντι στην άλλη, αυτή τη φορά όμως στην πρώτη κατηγορία. Το πρώτο σημαντικό παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων, ήταν ο ημιτελικός του FA Cup του 1967, τον οποίο η Chelsea κέρδισε με 1-0, όμως στην τελευταία φάση του αγώνα, ο διαιτητής ακύρωσε το γκολ με το οποίο ο Peter Lorimer ισοφάρισε, με τη δικαιολογία πως στην εκτέλεση φάουλ από την οποία προήλθε αυτό, το τείχος των παικτών της Chelsea ήταν σε απόσταση μικρότερη από τις 10 γιάρδες μακριά από την μπάλα, όπως όριζε ο επίσημος κανονισμός. Έξι μήνες μετά από αυτό το περιστατικό βέβαια, η Leeds United πήρε μια γλυκιά εκδίκηση, διασύροντας τους μπλε του Λονδίνου με 7-0 για το πρωτάθλημα.
Η ιστορικότερη στιγμή όμως αυτής της κόντρας ήρθε το 1970, στο επαναληπτικό τελικό του FA Cup, μετά το ισόπαλο 2-2 στα συνολικά 120 λεπτά της πρώτης αναμέτρησης στης 11 Απριλίου στο Old Traffford. Οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν στο χορτάρι του Wembley στις 29 Απριλίου. Περίπου 28,5 εκατομμύρια Βρετανοί (ο μοναδικός ποδοσφαιρικός αγώνας εκείνης της χρονιάς με τηλεοπτική μετάδοση) παρακολούθησαν ίσως το σκληρότερο και πιο βίαιο ποδοσφαιρικό παιχνίδι όλων των εποχών στο αγγλικό ποδόσφαιρο!
Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως σφυρίχτηκαν συνολικά 46 φάουλ εναντίον των δύο ομάδων, ενώ όταν ο David Ellery επαναδιετήτευσε τον συγκεκριμένο αγώνα μέσω βίντεο το 2000 με τα σύγχονα διαιτητικά δεδομένα, σημείωσε άλλες 25 περιπτώσεις φάουλ για κάθε ομάδα! Σε σύνολο καρτών μάλιστα, ο Ellery είχε δώσει 20 κίτρινες και 6 κόκκινες κάρτες, από 3 για κάθε ομάδα! Το τελικό αποτέλεσμα πάντως ήταν νίκη της Chelsea με 2-1, με ανατροπή μάλιστα σε ένα σύνηθες σκηνικό για την Leeds United του Don Revie (παλαιότερο αφιέρωμα, εδώ), η οποία έφτανε κοντά στην πηγή κάθε χρόνο συνήθως σε 3 στόχους, αλλά τις περισσότερες φορές έχυνε την καρδάρα με το γάλα στο τέλος.
Τα επόμενα χρόνια η αντιπαλότητα διατηρήθηκε, μόνο που η πτώση της Chelsea στην δεύτερη κατηγορία έφερε μια προσωρινή παύση, με την Leeds United να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο το 1980 και να αναβιώνει το σκηνικό της δεκαετίας του 60. Ο χουλιγκανισμός όμως είχε φτάσει πλέον στο απόγειό του, με τις περίφημες οργανώσεις των Headhunters (Cheslea) και Service Crew (Leeds United) να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα το παιχνίδι των δύο ομάδων τον Οκτώβριο του 1982 χαρακτηρίστηκε από τα πολλά επεισόδια, που οδήγησαν στη σύλληψη 60 ατόμων στο Stamford Bridge και άλλων 156 στον υπόγειο σιδηρόδρομο και κυρίως στον κεντρικό σταθμό Piccadilly Circus!
Ένα άλλο παιχνίδι μεταξύ των δύο μάδων που έμεινε στην ιστορία, ήταν αυτό την άνοιξη του 1984, με την ευρύτατη νίκη της Chelsea με 5-0, η οποία της έδωσε το εισιτήριο της ανόδου για την πρώτη κατηγορία. Στο πανδαιμόνιο που ακολούθησε στο Stamford Bridge με τη λήξη του αγώνα, οι οπαδοί της Chelsea κατέκλεισαν στον αγωνιστικό χώρο πανηγυρίζοντας έξαλλα, ενώ αυτοί της Leeds United έσπασαν τον πίνακα του σκορ και πήραν μαζί τους τα θραύσματα στο τρένο της επιστροφής!
Τα επόμενα χρόνια βρήκαν την Leeds United να μην παίζει σταθερά στην πρώτη κατηγορία, αν και η κόντρα μεταξύ των φίλων των δύο ομάδων δεν ατόνησε φυσικά καθόλου. Το επόμενο παιχνίδι που επανέφερε μνήμες του 70 στον ποδοσφαιρικό κόσμο ήταν αυτό του 1997 στο Stamford Bridge, στο οποίο οι δύο ομάδες αναδείχτηκαν ισόπαλες με 0-0, με την Leeds United να μένει με 9 παίκτες μετά τις αποβολές των Håland και Kelly, ενώ μόνο στο πρώτο ημίχρονο υποδείχτηκαν 23 φάουλ και δώθηκαν 7 κίτρινες κάρτες.
Τα επόμενα χρόνια οι δύο ομάδες βρισκόντουσαν σταθερά στο Top-6 της Premier League, με την Leeds United να φτάνει σε δύο συνεχόμενες παρουσίες σε ημιτελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων (UEFA Cup και Champions League) αλλά να βρίσκεται ανεπανόρθωτα χτυπημένη σε οικονομικό επίπεδο από την κακοδιαχείριση του Peter Ridsdale, ο οποίος δανείστηκε υπέρμετρα εκ των προτέρων με την πεποίθηση πως η ομάδα θα έπαιζε στο επόμενο Champions League, κάτι που δεν έγινε εν τέλει. Τα τεράστια οικονομικά προβλήματα έφεραν τον αναπόφευκτο υποβιβασμό του 2004 και τη σταδιακή πώληση όλων των σπουδαίων ποδοσφαιριστών αλλά και του ίδιου του γηπέδου.
Ο κατήφορος μάλιστα περιλάμβανε και τρεις σεζόν στην League One, οι οποίες… συνδέονται κάπως και με τον μισητό αντίπαλο εκ Λονδίνου. Αυτό διότι οι βίοι των ομάδων εκείνη την περίοδο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι, με την Chelsea να εξαγοράζεται το 2005 από τον Ρώσο δισεκατομμυριούχο Roman Abramovich και να μεταρέπεται σταδιακά σε ένα μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έχοντας σήμερα τρεις κατακτήσεις ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ο πρώην ιδιοκτήτης της Chelsea, Ken Bates, αποφάσισε το 2006 να αγοράσει την Leeds United, γεγονός που σε συνδυασμό με την στασιμότητα της ομάδας στην League One αλλά και ένα προπονητικό επιτελείο από πρώην ποδοσφαιριστές της Chelsea (Dennis Wise ως πρώτος προπονητής και Gustavo Poyet ως βοηθός) έφεραν για χρόνια σφοδρές αντιδράσεις από τον ποδοσφαιρικό πυρήνα της πόλης του Leeds, με τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στο γήπεδο ή σε διαμαρτυρίες εκτός αυτού να είναι τα ‘’We all love Leeds, we all hate Bates’’ και ‘’Get Chelsea out of Leeds’’.
Οι προαναφερόμενοι εκ διαμέτρου αντίθετοι βίοι, συναντήθηκαν μόνο μια φορά από τότε, το 2012, όταν οι προημιτελικοί του League Cup έφεραν αντιμέτωπες τις δύο ομάδες στο κατάμεστο Elland Road. Παρά την τεράστια ποιοτική διαφορά στα ρόστερ το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με την γηπεδούχο να προηγείται στο σκορ με 1-0, αποδίδοντας εξαιρετικά απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης της προηγούμενης σεζόν. Όμως αυτή η ποιοτική διαφορά εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο με μορφή… μπλε καταιγίδας, με το τελικό 1-5 να αφήνει πολύ χαρούμενους τους Λονδρέζους που ταξίδεψαν στον Βορρά και θυμήθηκαν τον ρόλο αυτής της κόντρας.
Την τελευταία τριετία, η Leeds United μετά την ρεαλιστική προσέγγιση του Ιταλού ιδιοκτήτη Andrea Radrizzani και την καθοδήγηση του θρυλικού Marcelo Bielsa, κατάφερε να επιστρέψει στην Premier League, με την παλιά έχθρα να παίρνει εκ νέου σαρκα και οστά. Τα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά με την πάροδο του χρόνου, όμως στο Leeds η Chelsea θεωρείται η δεύτερη πιο μισητή ομάδα, με την αντίστοιχη θέση στο Λονδίνο να είναι βέβαια χαμηλότερη, λόγω των δεδομένων της τελευταίας εικοσαετίας. Οι παλιότεροι βέβαια γνωρίζουν πάντοτε πόσα σημαίνει αυτό το παιχνίδι και τι βαρύτητα έχει.
Στην τελευταία συνάντηση των δύο ομάδων τον Αύγουστο που πέρασε, ήταν η Leeds United αυτή που παρουσιάζοντας εξαιρετική εικόνα, κέρδισε στο Elland Road με 3-0 την Chelsea, διατηρώντας την συνολικά θετική παράδοση των ‘’παγονιών’’ σε αυτό το ντέρμπι, καθώς μετρούν 40 νίκες, με την Chelsea να μετρά 37, ενώ 30 αναμετρήσεις έχουν λήξει ισόπαλες. Διατήρησε επίσης και μια μικρή υπέρ της Leeds διαφορά τερμάτων, με 150 έναντι 143 της Chelsea.
Θα αλλάξει άραγε η μοίρα κάποιας από της δύο ομάδες σύντομα, ώστε να μάχονται όπως παλιά για τους ίδιους στόχους; Ακόμη και αν αυτό δεν συμβεί, έστω η παγιώση της Leeds United στην Premier League θα σημάνει την αναθέρμανση πολλών τέτοιων ντέρμπι, όπως αυτό με την Chelsea, και θα δώσει ένα ακόμη πιο έντονο χρώμα στο ανταγωνιστικότερο και θεαματικότερο πρωτάθλημα της Ευρωπαϊκής ηπείρου!
ΠΡΟΣΦΟΡΑ για λίγες ημέρες! Online σεμινάριο αθλητικής δημοσιογραφίας με τους Premierleaguefans!
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: