O Kopite Calling καταθέτει τις εκτιμήσεις του για τις ομάδες της Premier League, θεωρώντας πως έχουμε πλέον ένα σχετικά ικανοποιητικό δείγμα γραφής για το πως θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί στο φετινό πρωτάθλημα.
International break… αυτή η μάστιγα. Ξανά. Κουράγιο, φίλοι μου. Φτάσαμε επιτέλους στο προτελευταίο της χρονιάς. Ο συναγερμός της βαρεμάρας θα χτυπήσει για τελευταία φορά -εντός του 2017- τη δεύτερη βδομάδα του Νοέμβρη. Κατόπιν θα υποστούμε μονάχα μία διακοπή ακόμα, το τρίτο 10ήμερο του Μάρτη. Μη χάνετε το θάρρος σας, όπως έχασαν οι Reds το αυγουστιάτικο momentum τους μετά την πρώτη διακοπή (και δεν το ξαναβρήκαν ποτέ· φθινοπώριασε απότομα στο Merseyside). Θα περάσει κι αυτό. Άσε που μόλις περάσει, θα αποζημιωθούμε με ένα Liverpool - Man Utd.
Δεν βρίσκω το νόημα (ούτε το κέφι) να ασχοληθώ και πάλι με τις ανεπάρκειες που παρουσιάζει η Liverpool το τελευταίο διάστημα. Τα έχουμε πει, πολλάκις. Περιμένω απλώς να βρουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι (κείνος ο αψηλός Γερμανός και το παρεάκι του) τον τρόπο να κερδίζει η Ομάδα τα ματς στα οποία είναι καταφανώς ανώτερη στον αγωνιστικό χώρο (όπως εκείνα με τη Sevilla, την Burnley, τη Spartak, τη Newcastle).
Σε αυτό το σημείωμα θα ασχοληθώ με τις υπόλοιπες ομάδες της Premier League· έχουμε πλέον ένα σχετικά ικανοποιητικό δείγμα γραφής για το πως θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί στο φετινό πρωτάθλημα. Εδώ μπορείτε να δείτε τις εκτιμήσεις/προβλέψεις του Ardan Turan που τόλμησε να τις κάνει πριν την έναρξη του πρωταθλήματος.
Ξεκινώ με μια γενική τοποθέτηση, τολμώντας την πρόβλεψη ότι το βαθμολογικό χάσμα μεταξύ της 6ης και της 7ης ομάδας θα φτάσει για πρώτη φορά το διψήφιο νούμερο. Την τελευταία 5ετία κυμαινόταν από έναν έως πέντε πόντους, για να σκαρφαλώσει πέρυσι στους οκτώ. Η διαρκής ενδυνάμωση του καθιερωμένου πλέον big-6 σε σχέση με το ακριβώς αποκάτω πάτωμα θεωρώ ότι στραγγαλίζει τα περιθώρια των υπολοίπων να χωθούν με κάποιον τρόπο σε αυτήν την ιδιότυπη League Of Their Own.
Εκεί λοιπόν, στο κορυφαίο επίπεδο του ανταγωνισμού, υπάρχουν δύο ομάδες που εμφανίζουν μια δια γυμνού οφθαλμού ορατή βελτίωση. Οι δύο του Manchester, η City του Pep και η Utd του José, παίρνουν ως τώρα τον πιο καλό βαθμό ετοιμότητας, δίνουν τον τόνο στο ξεκίνημα αυτής της σεζόν. Οι Citizens ήταν φανερό από πέρυσι ότι βρίσκονται 2-3 μεταγραφές μακριά από ένα σχεδόν unplayable status. Μοιάζουν να βρήκαν τη λύση στο θέμα του τερματοφύλακα και οι full-back που αγόρασαν δίνουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο παιχνίδι τους. Οι Κόκκινοι Διάβολοι θα πάρουν το πρωτάθλημα διότι είναι η 2η σεζόν του Mourinho. Ή και όχι (οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, σύμφωνα με ένα από τα πιο παραδοσιακά κλισέ που κυκλοφορούν). Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ομάδα δυσκολοκατάβλητη, με ποιότητα αλλά και έφεση στο physical κομμάτι (που δεν θα φοβηθεί τα παραδοσιακά γιουρούσια των λιγότερο ποιοτικών ομάδων που κυκλοφορούν). Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ευνοϊκό πρόγραμμα μέχρι τώρα κι απομένει να δούμε και το χαρακτήρα που θα δείξει στα ματς με τον υψηλότερο δείκτη δυσκολίας. Τις δύο ομάδες του Manchester τις χωρίζουν πολλά στο αγωνιστικό στυλ, αλλά τις ενώνουν η υπεροπλία τόσο σε υλικό όσο και σε οικονομική δύναμη – μπορεί κανείς να φανταστεί ότι το Γενάρη, εάν υπάρξει ανάγκη, θα είναι οι πρώτες που θα σπεύσουν να ενισχυθούν. Περιμένω ότι και οι δύο τους στο τέλος θα καταλήξουν ψηλότερα από πέρυσι στον πίνακα.
Ακριβώς πίσω από το Manchester ακολουθεί το Λονδίνο, ψιλοασθμαίνοντας ακόμα. Η Tottenham είχε να διαχειριστεί το ξεκίνημα μακριά από τη φυσική της έδρα, η Chelsea είχε να διαχειριστεί την απουσία του καλύτερου της παίκτη στο ξεκίνημα, η Arsenal είχε να διαχειριστεί δυο ξανάστροφες από Stoke City και Liverpool στο ξεκίνημα. Σιγά-σιγά θα βρουν καλύτερο ρυθμό και οι τρεις, οι Spurs έχουν τον πιο σταθερό κορμό (και εντυπωσιακά αποτελέσματα εκτός έδρας), οι Blues έχουν προπονητή και παίκτες ψημένους στον πρωταθλητισμό, οι Gunners έχουν την παροιμιώδη σταθερότητα που, όσο κι αν προκαλεί ανέκδοτα με τον αριθμό 4, τους βοηθάει να ξεπερνούν τα σκαμπανεβάσματα και να βρίσκονται πάντα «κάπου εκεί κοντά». Φυσικά, όλο και κάποιος σκόπελος παραμονεύει· ο Pochettino έχει μεγάλη εξάρτηση από τα γκολ του σέντερ φορ του, ο Conte πρέπει να βρει την ισορροπία στη σχέση του με τη διοίκηση, ο Wenger να αντιστρέψει το μίζερο κλίμα της εξέδρας. Περιμένω ότι οι τρεις τους θα συναγωνιστούν για την παρουσία τους στην τετράδα καταρχάς, χωρίς να αποκλείω κάποια από αυτές να καταφέρει να μπει στην κούρσα του τίτλου.
Κοιτώντας πέρα από την κορυφή, στη Λίγκα των Δεκατεσσάρων, μπορούμε να χωρίσουμε τις ομάδες σε δύο βασικές κατηγορίες ; στις «ομάδες του προπονητή» και στις «ομάδες του μπερδεμένου προπονητή». Υπάρχει και μία, η ουραγός του πίνακα, που πρωτοτύπησε εντυπωσιακά· είχε μπλέξει με μπερδεμένο προπονητή και αποφάσισε να συνεχίσει χωρίς προπονητή.
Ως ομάδες του προπονητή ορίζουμε εκείνες που θα στηριχτούν κατά βάση στη στέρεα λογική του ανθρώπου στον πάγκο. Τέτοιες είναι η Newcastle του Rafa, η Watford του Silva, η Burnley του Dyche, η Huddersfield του Wagner, η Brom του Pulis, η Bournemouth του Howe, η Swansea του Clement.
Αυτές οι ομάδες θα ζήσουν (οι περισσότερες) και θα πεθάνουν (μεταξύ μας, δεν το βλέπω καλό το χρωματάκι των Κύκνων, κάτι σαν ίκτερος, σαν γρίπη των πτηνών, όχι πως έχω και ιδιαίτερη επαφή με την Ορνιθολογία βέβαια…) με βάση τις αρχές, τις εμμονές, τις επιταγές του προπονητή τους. Αυτό δεν είναι το υγιές, άλλωστε; Ήδη οι περισσότερες καταλαμβάνουν θέσεις στην πρώτη δεκάδα του πίνακα. Δεν εξυπακούεται ότι θα καταλήξουν εκεί φυσικά, αλλά έχουν καλύτερες πιθανότητες να πετύχουν τους στόχους τους από τις άλλες.
Οι άλλες είναι εκείνες που δεν έχουν τον προπονητή ως ισχυρό τους χαρτί. Εκείνες με τους μπερδεμένους προπονητές. Τους προπονητές που δεν είναι απολύτως κατασταλαγμένοι για το πως θα πάρουν το μέγιστο από τους παίκτες τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Koeman κι ο Hughes, δύο τύποι με λαμπρή καριέρα ως παίκτες, που όμως δεν έχουν κατορθώσει να δώσουν ένα ξεκάθαρο στίγμα στις ομάδες τους. Γι’ αυτό και η φετινή Everton, όπως σε μικρότερο ίσως βαθμό η φετινή Stoke, δεν έχουν βρει ακόμα το βηματισμό τους. Όπως δεν τον έχει βρει και η Southampton του (μαθητή του Benítez) Pellegrino, ο οποίος ταλαιπωρείται να βρει επιθετικό τέμπο. Την ίδια στιγμή που ο Hughton στη Brighton ταλαιπωρείται να βρει έρεισμα στο θαυμαστό κόσμο της Premier League με ένα ρόστερ πιο κοντά στο επίπεδο της Championship. Ενώ τον κύκλο των «μπερδεμένων» κλείνουν δύο προπονητές με ικανοποιητικά ρόστερ, αλλά με εμφανή δυσκολία να τα διαχειριστούν. Ο μεν Shakespeare της Leicester City διότι το τσούρμο του είναι πραγματικά ανεξέλεγκτο από την εποχή που «έφαγε» τον Ranieri, ο δε Bilic της West Ham διότι μοιάζει να πελαγώνει μπροστά στην πληθώρα επιλογών και δεν έχει βρει ακόμα ποια είναι η καλή του 11άδα.
Μόλις τελείωσε το ζέσταμα. Με την επιστροφή από το international break ξεκινάει η αληθινή μάχη. Στην οποία, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η Λίγκα των Έξι θα έχει περισσότερες «απώλειες» απ’ ότι η Λίγκα των Δεκατεσσάρων. Όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, θα υπάρχουν πέντε χαμένοι στο big-6 και μόλις τρεις στην υπόλοιπη παρέα.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: