Οι Premierleaguefans εξετάζουν το αγωνιστικό τέλμα των «Σπιρουνιών» που απογοητεύουν φέτος και αναρωτιούνται αν πρόκειται για το τέλος της εποχής Ποκετίνο ή για μια επανεκκίνηση που έρχεται… βιαίως.
Το ξεπέταγμα, η καθιέρωση και η απότομη… βουτιά
Τη σεζόν 2015-16, η Τότεναμ τερμάτισε 3η στις τελευταίες στροφές του πρωταθλήματος, χάνοντας τον τίτλο από την εκπληκτική Λέστερ του Κλαούντιο Ρανιέρι – το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό «θαύμα» στο συλλογικό επίπεδο. Εκείνη τη χρονιά τα «Σπιρούνια» έκαναν το μεγάλο… ξεπέταγμα υπό τις οδηγίες του Μαουρίτσιο Ποκετίνο και όλα έδειχναν πως ήταν η απαρχή για να χτιστεί κάτι ξεχωριστό στο Βόρειο Λονδίνο.
Τις επόμενες δύο αγωνιστικές περιόδους η ομάδα του Αργεντινού καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των φιλάθλων ως εξέχον μέλος της πρώτης τετράδας του πρωταθλήματος που συμμετέχει στο Τσάμπιονς Λιγκ και έκανε αισθητή την παρουσία της στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση στη σεζόν 2017-18, με μεγάλες νίκες επί των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπορούσια Ντόρτμουντ (μέσα-έξω) και πρόκριση στους «16», όπου αποκλείστηκε στο… νήμα από την - πολύ πιο έμπειρη και φιναλίστ του θεσμού τότε - Γιουβέντους του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.
Πέρυσι η Τότεναμ έφτασε - ανέλπιστα για τους περισσότερους - μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, «τρυπώντας» το αγωνιστικό της ταβάνι με τις «back to back» επικές προκρίσεις επί των Μάντσεστερ Σίτι και Άγιαξ και έχοντας φυσικά μαζί της και την - απαιτούμενη σε τέτοιες περιπτώσεις - βοήθεια της τύχης. Η Λίβερπουλ όμως ήταν εκείνη που τελικά κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο και στέφτηκε για 6η φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης, αφήνοντας στα «Σπιρούνια» την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
Ωστόσο, τα… καμπανάκια στην Πρέμιερ Λιγκ είχαν ηχήσει από πέρυσι, αλλά η υπερπροσπάθεια και η συσπείρωση στο σύλλογο για την πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ έδρασαν αποπροσανατολιστικά, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα άσχημα αποτελέσματα στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, όπου η τέταρτη θέση μάλλον ήρθε με… αυτόματο πιλότο στο τέλος (σ.σ. τρεις ήττες και μια ισοπαλία), λόγω και της ανεπάρκειας των Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Φέτος τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για την Τότεναμ, με εντός έδρας ήττα από τη Νιουκάστλ (0-1), με Άρσεναλ και Ολυμπιακό να της αποσπούν ισοπαλίες (2-2), ενώ είχε προβάδισμα δύο τερμάτων, με τον ντροπιαστικό αποκλεισμό στον 3ο γύρο του Λιγκ Καπ από την Κόλτσεστερ της 4ης κατηγορίας (!), με ήττα 2-1 στο Λέστερ, με τον εξευτελιστικό διασυρμό με 2-7 από την Μπάγερν – τη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα αγγλικού συλλόγου στα κύπελλα Ευρώπης – και τέλος με κερασάκι στην τούρτα το ταπεινωτικό 3-0 από την Μπράιτον προχθές στο «Amex». Οκτώ αγωνιστικές έχουν περάσει στην Πρέμιερ Λιγκ και τα «Σπιρούνια» έχουν λιγότερους από τους μισούς βαθμούς της πρωτοπόρου Λίβερπουλ, ενώ είναι η αγγλική ομάδα με τις περισσότερες ήττες σε όλες τις διοργανώσεις μέσα στο 2019 – 17 όσες ακριβώς και οι νίκες της!
22 - Tottenham Hotspur have won just 22 points from their last 20 Premier League games; their lowest points tally over a 20-game spell in the competition since August 31st 2008 - January 18th 2009 (21 points). Gap. pic.twitter.com/dI3pEwHUE0
— OptaJoe (@OptaJoe) October 7, 2019
Πώς οδηγήθηκε η Τότεναμ σε αυτή την κατάσταση όμως; Ας δούμε κάποια πράγματα πιο αναλυτικά…
Το μπάχαλο με τους… φευγάτους, οι ανεπαρκείς και οι μεταγραφικές παλινωδίες
Αρκετοί ποδοσφαιριστές της ομάδας του Βορείου Λονδίνου είτε δεν θέλουν να βρίσκονται πλέον στο σύλλογο είτε είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Τα συμβόλαια των Έρικσεν, Αλντερβάιρελντ και Βερτόνγκεν – ως γνωστόν – λήγουν το ερχόμενο καλοκαίρι. Οι δύο πρώτοι έψαξαν διακαώς για μεταγραφή. Για το Δανό, οι αξιώσεις της διοίκησης έστρεψαν μακριά κάθε ενδιαφερόμενο, ενώ δεν βρέθηκε κανένας σύλλογος να καταβάλει τη ρήτρα αποδέσμευσης μόλις 25 εκατομμυρίων λιρών για τον δεύτερο! Ο 32χρονος Βερτόνγκεν από την άλλη δεν έχει κρύψει πως θα ήθελε να ανανεώσει, ωστόσο τον έχουν ακόμα στο… περίμενε. Ο Σερζ Οριέ επίσης ήθελε να φύγει το περασμένο καλοκαίρι, αλλά η Τότεναμ απέτρεψε κάτι τέτοιο, μιας και είχε προηγηθεί η μεταπήδηση του Κίεραν Τρίπιερ στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Κι ενώ τα «Σπιρούνια» είχαν αρχικά διαμηνύσει στον Ντάνι Ρόουζ να βρει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, εν τέλει τον επανέφεραν στην προετοιμασία και έγινε βασικός για ακόμη μία σεζόν. Όλα αυτά τα… μπρος-πίσω, φέρνουν αποσταθεροποίηση στα αποδυτήρια μιας ομάδας.
Όσο για τους παίκτες που κρίνονται ανεπαρκείς; Δεν αποτελεί έκπληξη η εξ ανάγκης μετατόπιση του Μουσά Σισοκό σε θέση δεξιού μπακ για το παιχνίδι με την Μπράιτον, καθώς είναι αποτέλεσμα εσφαλμένων εκτιμήσεων κατά την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Ο Γάλλος προφανώς και δεν είναι δεξιός οπισθοφύλακας, όμως ο Ποκετίνο δεν δείχνει να πείθεται από τον Κάιλ Γουόκερ-Πίτερς, ενώ η παραχώρηση του Τρίπιερ χωρίς να έχει αποκτηθεί αντικαταστάτης φαντάζει ακόμα πιο παράξενη τώρα πια.
Επίσης, οι Έρικ Λαμέλα, Μπεν Ντέιβις, Έρικ Ντάιερ και Βίκτορ Γουανιάμα είναι τέσσερις παίκτες που έχουν χρησιμοποιηθεί πρόσφατα, χωρίς να δικαιολογούν πειστικά την παρουσία τους στην ομάδα. Ο τελευταίος ήταν στην πόρτα της εξόδου, αλλά μυστηριωδώς παρέμεινε τελικά στο σύλλογο, ο Ντάιερ βρίσκεται σε καθοδική πορεία (και λόγω των συχνών τραυματισμών του), ο Ντέιβις μοιάζει κι αυτός ταλαιπωρημένος και έξω από τα νερά του, ενώ ο Λαμέλα έχει ελάχιστες αναλαμπές ποιότητας.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε τα «Σπιρούνια» αγόρασαν τον Τανγκί Εντομπελέ, που τυπικά ήταν και ο αντικαταστάτης του Μουσά Ντεμπελέ, ο οποίος όμως είχε φύγει έξι μήνες νωρίτερα! Οι Τζιοβάνι Λο Τσέλσo και Ράιαν Σεσενιόν ήρθαν την τελευταία ημέρα των μεταγραφών και στην πορεία… τραυματίστηκαν, ο Τζακ Κλαρκ αφίχθη νωρίτερα αλλά δόθηκε δανεικός. Αποδεικνύεται ότι η Τότεναμ χρειαζόταν περισσότερα, ενώ ας μην ξεχνάμε και τον πολύτιμο χρόνο που χάθηκε από το σύλλογο στην προσπάθεια να πείσει έναν παίκτη που δεν ενδιαφερόταν να μετακομίσει στο Λονδίνο, τον Πάουλο Ντιμπάλα. Ο μόνος που φαίνεται πως προσαρμόστηκε γρήγορα ήταν ο Εντομπελέ, ο οποίος εντάχθηκε στην ομάδα αρκετά νωρίτερα από τους υπόλοιπους.
Εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα «Σπιρούνια» δεν αξιοποίησαν όπως θα έπρεπε την περσινή τους επιτυχημένη πορεία. Είναι εμφανές πλέον ακόμα και σε όσους δεν ασχολούνται επισταμένως με τα νέα της ομάδας ότι η μεταγραφική πολιτική είναι η βασική αιτία του κακού. Και εκεί προστίθενται και τα θέματα με τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών που θίξαμε παραπάνω. Ο Μαουρίτσιο Ποκετίνο δεν αποκτά παίκτες, δεν διαπραγματεύεται τις αμοιβές τους, έχει τονίσει επανειλημμένως ότι απλά προπονεί την ομάδα. Έχει πει ακόμα και σε συνέντευξη Τύπου ότι ο σύλλογος πρέπει να του αλλάξει τον τίτλο σε «κόουτς». Συμμετέχει στην τριμελή μεταγραφική επιτροπή μεν, αλλά μονάχα ως εισηγητής δε.
Ο Ντάνιελ Λίβι είναι ο άνθρωπος που ασχολείται με συμβόλαια και μεταγραφές, όχι ο Αργεντινός. Στην πραγματικότητα τα ανησυχητικά σημάδια σ’ αυτόν τον τομέα φαίνονταν εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά η επιτυχία της ομάδας μέσα στο χορτάρι τα μετέτρεπε σε ήσσονος σημασίας. Το καλοκαίρι μετά από το πρωτάθλημα της Λέστερ, ο Λίβι απέκτησε τους Γουανιάμα, Σισοκό, Ενκουντού και Γιάνσεν. Ο Σισοκό μεταβλήθηκε εν τέλει σε έναν χρήσιμο παίκτη και ο Γουανιάμα είχε μια εκπληκτική πρώτη σεζόν, αλλά μετά… χάθηκε. Η ομάδα χρειαζόταν απελπισμένα έναν στράικερ για να ξεκουράζει τον Χάρι Κέιν, όπως και έναν εξτρέμ. Τυπικά τα πληρούσαν αυτά τα κριτήρια οι Γιάνσεν (ή ο Γιορέντε που ήρθε αργότερα) και Ενκουντού, όμως ο Ποκετίνο είχε ζητήσει αντί του Ολλανδού και του Γάλλου τους Μπατσουαγί και Μανέ. Χαώδης η απόσταση…
Ο Λίβι… κατάφερε να οδηγήσει στην έξοδο ακόμα και τον Πολ Μίτσελ, τον άνθρωπο που έφερε τον Τόμπι Αλντερβάιρελντ στα «Σπιρούνια» και είχε πραγματοποιήσει το σκάουτινγκ για πολλούς άλλους παίκτες που ήταν ικανοί να προσφέρουν. Κι αφότου είδε και την Τσέλσι του Αντόνιο Κόντε να στέφεται πρωταθλήτρια, ο ισχυρός άνδρας της Τότεναμ έφερε στο Λονδίνο τον Σερζ Οριέ την τελευταία στιγμή, για να αντικαταστήσει τον Κάιλ Γουόκερ που έφυγε για τη Μάντσεστερ Σίτι, ενώ έπειτα από την άφιξη-έκπληξη του Λούκας Μόουρα την τελευταία ημέρα των μεταγραφών του Ιανουαρίου του 2018, ακολούθησαν 18 μήνες δίχως νέες προσθήκες.
Όλο αυτό το διάστημα ακούγαμε τον Ποκετίνο να δηλώνει δημοσίως ότι η Τότεναμ πρέπει να είναι πιο γενναία στις μεταγραφικές περιόδους, ωστόσο ο πρόεδρός της δεν έδειχνε να συγκινείται. Ακόμα και σήμερα, τα «Σπιρούνια» δεν έχουν αξιόπιστη λύση πίσω από τον Χάρι Κέιν, που όλα αυτά τα χρόνια έχει επιβαρυνθεί από το… φόρτο εργασίας και τους τραυματισμούς στους αστράγαλους.
Αυτό που συμβαίνει στην ομάδα ερχόταν από καιρό. Ο Αργεντινός τεχνικός επιθυμούσε να χτίσει από την αρχή το φετινό καλοκαίρι, ενώ δεν έκρυψε ότι μπορεί και να αποχωρούσε αν κέρδιζε το Τσάμπιονς Λιγκ, θεωρώντας ίσως ότι… τερμάτισε το πρότζεκτ του στο Βόρειο Λονδίνο. Και είχε δίκιο για αυτή την ανοικοδόμηση, με τη… μισή του βασική ενδεκάδα να θέλει να φύγει, τη ραχοκοκαλιά της ομάδας του. Σαν αποτέλεσμα, παλεύει τώρα να δώσει κίνητρο σε φευγάτους ποδοσφαιριστές, ενώ παράλληλα έχει για… βάθος παίκτες που ο ίδιος προτιμούσε να αποχωρήσουν, όπως ο Γουανιάμα.
Οι αγνώριστοι προς το χειρότερο
Συν τοις άλλοις, υπάρχουν δύο από τους παίκτες του λεγόμενου… «κορμού» που είναι σκιά του προ διετίας εαυτού τους: ο Ντέλε Άλι και ο Ούγκο Γιορίς. Ο μεν Άγγλος από εκεί που ήταν βασικός κι αναντικατάστατος σε Τότεναμ και εθνική Αγγλίας, ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη μεσαία γραμμή και τον Χάρι Κέιν, παρουσιάζεται αγνώριστος προς το χειρότερο, έχοντας γίνει παίκτης για... ροτέισιον, ενώ πρόσφατα τον άφησε εκτός των κλήσεών του για τα «Τρία Λιοντάρια» ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Όσο για τον Γάλλο τερματοφύλακα, ο οποίος στάθηκε άτυχος προχθές και υπέστη εξάρθρωση αγκώνα που θα τον αφήσει εκτός δράσης μέχρι τον Ιανουάριο (!), τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, καθώς ένας γκολκίπερ παγκόσμιας κλάσης μέχρι πρότινος συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και οδηγείται από το ένα λάθος στο άλλο, κοστίζοντας βαθμούς στα «Σπιρούνια».
Το 4-3-1-2 «diamond» που τους «πληγώνει» και τα ακραία μπακ που εκτίθενται
Επιπλέον, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την επιμονή του Μαουρίτσιο Ποκετίνο στο ρόμβο που παρατάσσει στη μεσαία γραμμή, εγκαταλείποντας ως επί το πλείστον από την αρχή της περασμένης σεζόν το επιτυχημένο 4-2-3-1.
Το 4-3-1-2 είναι η διάταξη που έχει χρησιμοποιήσει με τη μεγαλύτερη συχνότητα φέτος σε πρωτάθλημα και Ευρώπη (σ.σ. σε τέσσερις αγώνες ), ενώ έχει παρατάξει επίσης τα «Σπιρούνια» σε 3-4-1-2, 4-2-3-1 και 4-2-2-2. Όμως, με το ρόμβο η επιβάρυνση για τα ακραία του μπακ είναι μεγάλη, καθώς είναι εκείνοι που καλούνται να προσφέρουν πλάτος στην ομάδα, αφού απουσιάζουν οι κλασικοί εξτρέμ και έτσι ανεβαίνουν πολύ ψηλά στο γήπεδο. Ως αποτέλεσμα μένουν πολλοί χώροι εκτεθειμένοι στην πλάτη τους, ενώ πολλές φορές οι αντίπαλοι εξτρέμ καταλήγουν σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός με τα στόπερ της Τότεναμ (βλ. Γκνάμπρι & Κόνολι απέναντι στον Αλντερβάιρελντ).
Το φαινόμενο αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο από την έλλειψη κάλυψης από τους τρεις της μεσαίας γραμμής, που υποτίθεται ότι θα συνεισέφεραν σε αυτούς τους χώρους, ενώ παράλληλα έχουν την ευθύνη να κλείσουν τις διόδους πάσας στα χαφ αλλά και να συνδράμουν την επίθεση. Ο Μουσά Σισοκό έκανε λόγο πρόσφατα για «σωματική κούραση που επέρχεται γρήγορα με το ρόμβο στο κέντρο». Απέναντι σε ομάδες που χρησιμοποιούν καλά τα άκρα τους, φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα επιζήμιο.
Μια επιστροφή στο γνωστό κι αγαπημένο 4-2-3-1 θα αποφόρτιζε κάπως και τον Χάρι Κέιν από το φορτίο της οπισθοχώρησης και συμμετοχής στην κυκλοφορία της μπάλας, ενώ το 3-4-1-2 θα επέτρεπε στους μπακ-χαφ να πιέσουν μπροστά, γνωρίζοντας όμως ότι πίσω θα υπάρχει η απαιτούμενη κάλυψη από έναν ακόμα κεντρικό αμυντικό. Ίσως με αυτό να έβρισκε και πάλι τον εαυτό του ο Ντάιερ, ασχολούμενος αποκλειστικά με την παροχή αμυντικής βοήθειας στα πλάγια και στα σέντερ μπακ ως κόφτης.
Οπότε, τώρα τι; Τέλος εποχής για Ποκετίνο;
Σε πολλές ποδοσφαιρικές συζητήσεις κατά καιρούς συνηθίζουμε να λέμε για μια ομάδα που παρακμάζει ότι «έκανε τον κύκλο της», προσδιορίζοντας τη διάρκειά του κιόλας από τρία ως πέντε χρόνια, «μέχρι να βαρεθούν τον προπονητή». Έχει συμβεί ιστορικά ακόμα και στους καλύτερους – η καριέρα του Ζοσέ Μουρίνιο είναι ένα κλασικό παράδειγμα του εν λόγω φαινομένου. Ελάχιστοι προπονητές το έχουν αποφύγει, με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να είναι σίγουρα ένας από αυτούς, αλλά εκείνος τους «ξεφορτωνόταν» και «έχτιζε» από την αρχή πριν τον «ξεφορτωθούν». Ίσως αυτό να είναι και το μάθημα που πρέπει να πάρει ο Ποκετίνο.
Από νωρίς στη θητεία του Αργεντινού στο Βόρειο Λονδίνο, η υπόθεση έμοιαζε χαμένη πριν καν ξεκινήσει. Ήταν Νοέμβριος του 2014 όταν η Τότεναμ είχε υποστεί εντός έδρας ήττα με 1-2 από τη Στόουκ του Μαρκ Χιούζ. Το πλήθος αποδοκίμαζε τους παίκτες από το ημίχρονο. Ο Γιουνές Καμπούλ ήταν ο αρχηγός των «Σπιρουνιών» τότε. Ο Ετιέν Καπού βρισκόταν στο κέντρο του γηπέδου και ο… υπαρχηγός Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ είχε κληθεί να έρθει από τον πάγκο για να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Μεσολάβησε διακοπή για τους αγώνες των εθνικών ομάδων, όπως και τώρα, και στο επόμενο ματς κανείς από τους παραπάνω δεν ήταν στην αποστολή. Αυτό ήταν το σημείο που η τωρινή ομάδα της Τότεναμ άρχισε να δημιουργείται. Πέντε χρόνια μετά, έπειτα από τόσα μαζεμένα… στραπάτσα, με το «international break» προ των πυλών, ίσως είναι η ώρα για ψυχρές και αδίστακτες αποφάσεις από τον Μαουρίτσιο Ποκετίνο.
Διότι ας μη γελιόμαστε, δεν κινδυνεύει με απόλυση ο Αργεντινός. Όλο αυτό το οικοδόμημα ετών έχει στηριχθεί πάνω του, είναι το σημείο αναφοράς και ο κύριος εκφραστής της φιλοσοφίας που ο ίδιος εμφύσησε στην Τότεναμ για να την ανεβάσει επίπεδο. Με Ποκετίνο έγραψε λαμπρές σελίδες στην ιστορία της τα τελευταία χρόνια και με Ποκετίνο θα πορευτεί για να βγει και από το τέλμα. Αν μη τι άλλο, του το «χρωστάει» ο πρόεδρος της ομάδας, Ντάνιελ Λίβι, καθώς ο 47χρονος έβαλε… πλάτη στα δύσκολα. Έκανε υπομονή στις θυσίες για το νέο γήπεδο, είδε δύο μεταγραφικές περιόδους να περνούν χωρίς ούτε μία προσθήκη, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πάρει το… καπελάκι του και να φύγει για Μαδρίτη, όταν εξέφραζε φωνή βοώντος εν τη ερήμω σχετικά με την ενίσχυση του ρόστερ. Ενδεικτικές ήταν άλλωστε και οι «διαρροές» της διοίκησης της ομάδας προς τον Τύπο, όταν ακόμα και μετά τη συντριβή από την Μπάγερν σημείωναν: “moving on, business as usual”.
Επομένως, είτε θα έχουμε τέλος εποχής της συγκεκριμένης βερσιόν της Τότεναμ και «γέννηση» μιας νέας, είτε θα επέλθει το τέλος στη σχέση της με τον Αργεντινό, αφότου όμως δοκιμάσει την… ανοικοδόμηση και δεν έχει ευτυχές αποτέλεσμα. Ένας νέος προπονητής δεν θα έλυνε τα προβλήματα αυτή τη στιγμή. Αν δεν δοθεί η δυνατότητα για… «reboot» στον Ποκετίνο, όποιος και να έρθει θα ζητήσει τα ίδια ακριβώς. Με τη διαφορά ότι η Τότεναμ θα βρεθεί σε αχαρτογράφητα νερά σε μια τέτοια περίπτωση, ενώ τώρα ξέρουν τον άνθρωπο που έχουν στο τιμόνι και το πώς δουλεύει. Ο Αργεντινός προπονητής έχει τα εργαλεία και τις επιλογές να το… ψάξει και να βρει τις λύσεις για το… ρεκτιφιέ. Απλά θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσει διαφορετικά.
Ωστόσο, με τον Λίβι να μην παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από την γενικότερη πολιτική του στο μοντέλο διοίκησης που έχει επιλέξει, για ποια επανεκκίνηση και για ποιο νέο πρότζεκτ να μιλάμε; Το πλάνο για υπέρβαση όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν του Λίβι, ήταν του Ποκετίνο, του επιτελείου του και των παικτών του, αποκλειστικά. Ο πρόεδρος της Τότεναμ απέδειξε πως εντός των τεσσάρων γραμμών μοναδική του έγνοια ήταν το πλασάρισμα στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος…
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: