Ο Kopite παραφράζει την κλασική φράση του Τσέχωφ διατηρώντας το συμβολισμό της· το Κίεβο είναι για την Κόκκινη Αδελφότητα εκείνο που ήταν η Μόσχα για τις «Τρεις Αδερφές», η προσδοκία, το όνειρο, η απόδραση προς τον όμορφο παλιό σου κόσμο.
Κι αν για τις ηρωίδες του μεγάλου Ρώσου δραματουργού η ελπίδα τελικά δεν δικαιώνεται και η Μόσχα παραμένει μακρινή και ανέφικτη, για εμάς η κατάληξη είναι εντελώς διαφορετική. Εμείς το κατοχυρώσαμε πια το Κίεβο, είναι οριστικό. Το δικό μας πρόβλημα είναι διαφορετικό. Την Όλγα, τη Μάσα και την Ιρίνα δεν τις χωράει ο τόπος, εμάς δεν μας χωράει το γήπεδο. Καλή τύχη, αδέρφια, σε όσους βγούνε στη μάχη για ένα μαγικό χαρτάκι του τελικού. Όπως και να ‘χει, θα είμαστε όλοι εκεί. Οι πιο τυχεροί από μας ως φυσική παρουσία, οι υπόλοιποι ψυχικώς, με το χτυποκάρδι μας· δεν φαντάζομαι να υπάρχει πουθενά στον πλανήτη ημερολόγιο οπαδού της Liverpool που να μην έχει κυκλωμένη την ημερομηνία-σταθμό στη Νέα Εποχή του Klopp… Σάββατο 26 Μαΐου 2018.
Το τελευταίο εμπόδιο ήταν η AS Roma του Eusebio Di Francesco, με φρέσκο το παράσημο του ηχηρού αποκλεισμού της Barcelona του Messi. Το scouting πριν από το πρώτο ματς έδειχνε μια ομάδα με πολλά χαρακτηριστικά αντίστοιχα μ’ εκείνα της Liverpool· με ηθικό αναλόγως ακμαίο, με ενθουσιασμό και πίστη στις δυνάμεις της, ακόμα-ακόμα και με παρόμοια προπονητική φιλοσοφία. Όλα τούτα επί χάρτου. Επί χόρτου, η «ασέβεια» του Ευσέβιου Di Francesco να μπει να παίξει στα ίσια μέσα στο Anfield (κατά βάθος τον θεωρώ μεγάλο μάγκα, απλώς δεν μπορούσα να αντισταθώ στο λογοπαίγνιο…) τιμωρήθηκε με βάναυσο τρόπο. Μόλις συνήλθαν από το σοκ του τραυματισμού του Oxlade-Chamberlain και μετά την απαραίτητη προσαρμογή στο (ομολογουμένως γενναίο) παιχνίδι των Ρωμαίων, οι Reds έπαιξαν για 50-55 λεπτά ένα ποδόσφαιρο πραγματικά εντυπωσιακό. Μπορεί στο τελευταίο 10λεπτο να αμβλύνθηκαν οι εντυπώσεις από τα 2 γκολ των αντιπάλων, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι – μιλάμε για μία από τις πιο επιβλητικές εμφανίσεις της Liverpool στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πέντε γκολ σε ημιτελικό Champions League; Ξέρετε από πότε έχει να δει κάτι τέτοιο η Ευρώπη; Εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια, από ένα 5-2 (ένα ολόιδιο σκορ, για τους λάτρεις των συμπτώσεων) που πέτυχαν τα Τρομερά Μωρά του Ajax απέναντι στην Bayern το 1995.
Η αξία αυτού του 5-2 έγινε περισσότερο κατανοητή μετά τη ρεβάνς του Stadio Olimpico.
Εκεί η Liverpool έκανε απλώς διαχείριση του σκορ, καθ’ όλη τη διάρκεια του 90λεπτου. Αυτό αποδείχτηκε μια παγίδα για την ίδια. Από πολύ νωρίς τράβηξε το πόδι από το γκάζι και μπήκε σχεδόν στον αυτόματο πιλότο. Δυστυχώς η αναπόφευκτη «λοβρενιά» στο γκολ της ισοφάρισης (όταν μια ομάδα βλέπει έναν κατά συρροή γκαφατζή απέναντί της ξεθαρρεύει), καθώς και το αλαλούμ με τις διαιτητικές αποφάσεις, αλλοίωσαν το χαρακτήρα του ματς. Η ομάδα της Ρώμης, ενώ ουσιαστικά ποτέ δεν διανοήθηκε καν ότι μπορούσε στ’ αλήθεια να ανέβει το θεόρατο βουνό που είχε μπροστά της, ενώ ουσιαστικά ποτέ δεν απείλησε τους Reds με αποκλεισμό, δικαιούται να διαμαρτύρεται ότι αδικήθηκε. Στην πραγματικότητα όμως, όλη η ρεβάνς ήταν μια άσκηση θάρρους από μεριάς Ρωμαίων, ένας αγώνας για την τιμή των όπλων, μια τίμια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τη θαυμάσια πορεία τους μέχρι τα ημιτελικά, μια επίδειξη γενναιότητας απέναντι σε μια καλύτερη ομάδα. Απέναντι στην ομάδα που τους είχε σκορπίσει στους 5 ανέμους μία εβδομάδα πριν.
Η AS Roma ήταν ένας υπέροχος, ένας άξιος αντίπαλος για τη Liverpool σε αυτόν τον ημιτελικό. Ήταν τιμή μας να αποκλείσουμε μια τόσο γενναία, μια τόσο «αντρική» ομάδα, στο δρόμο για το Κίεβο. (σ.σ. Μιλάω αποκλειστικά για τη Roma εντός του γηπέδου, εκτός μια μερίδα υπάνθρωπων αμαύρωσε την εικόνα της γιορτής - με έναν εντελώς «μη αντρικό» τρόπο, επιτέθηκε σε έναν ανυποψίαστο φίλαθλο και τώρα ένας άνθρωπος που πήγε να απολαύσει το ποδόσφαιρο, ο Sean Cox, χαροπαλεύει· αντί να μοιράζεται τη χαρά της πρόκρισης και την αδημονία για τον τελικό).
Ωστόσο, η Liverpool δικαίως βρίσκεται στον τελικό. Τα λάθη του διαιτητή στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα στο Olimpico ρίχνουν ασφαλώς μια σκιά στην επιτυχία των Κόκκινων, αλλά σαφέστατα δεν είναι η αιτία που προκρίθηκαν οι Reds. Η Liverpool δεν βρίσκεται στον τελικό επειδή ένας ανίκανος διαιτητής αποφάσισε να κλέψει λίγη από τη δόξα των ποδοσφαιριστών της (που, μην το ξεχνάμε, στο ημίχρονο προηγούνταν πεντακάθαρα με 2-1· όποιος πιστεύει ότι η διαιτητική παρέμβαση τους έσωσε από ήττα με 4-0 σε ένα 45λεπτο, δικαίωμά του – I don’t buy it). Η Liverpool βρίσκεται στον τελικό γιατί φόρτωσε με γκολ όποιον βρήκε μπροστά της σε αυτό το υπέροχο ταξίδι από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα. Στη Γερμανία, στην Ανδαλουσία, στη Μόσχα, στη Σλοβενία, στο Πόρτο, σ’ αυτή την πόλη που βρίσκεις μετά από 34 μίλια αν πάρεις τον αυτοκινητόδρομο Μ-62, στην Αιώνια Πόλη… κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Όλοι χόρτασαν. Η Hoffenheim έφαγε 6 γκολ, η Sevilla 5, η Spartak 8, η Maribor 10, η Porto 5, η Man City 5, η Roma 7.
Πριν από 8 μήνες, στην κατακλείδα του κειμένου που γράφτηκε μόλις οριστικοποιήθηκε το φετινό ρόστερ των Reds, είχα υποστηρίξει ότι με αυτό το φετινό τσούρμο δεν πρόκειται να πλήξουμε. Εκείνη τη φράση, που γράφτηκε στο έμπα ενός αινιγματικά ελπιδοφόρου φθινοπώρου, όταν την ξαναδιαβάζεις στο αποκορύφωμα μιας εκτυφλωτικής Άνοιξης μοιάζει τόσο φτωχή… Γιατί αυτοί οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές τους, όχι μόνο δεν μας έκαναν να πλήξουμε, αλλά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Μεγάλωσαν μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, μπροστά στα –έκπληκτα- μάτια μας. Και πέτυχαν έναν άθλο. Έφεραν ξανά τη Liverpool στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Έντεκα χρόνια μετά τον τελικό της Αθήνας, επτά χρόνια αφότου γλύτωσε την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή από χρεοκοπία, η Liverpool είναι ξανά στην κεντρική σκηνή, στο πιο επίζηλο και glamorous ματς που υπάρχει, στον Τελικό του Champions League.
Στο Κίεβο, αδέρφια μου, στο Κίεβο.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: