Το ταξίδι των Reds μέσα στη σεζόν 2017-‘18 τους έχει φέρει στο κατώφλι του Παραδείσου. Γύρω στα μεσάνυχτα της 26ης Μαΐου ελπίζουμε να το έχουν δρασκελίσει. Μέχρι τότε, ας ρίξουμε μια ματιά στην Κόλαση. Που είναι οι Άλλοι, οι συνοδοιπόροι μας στη φετινή περιπέτεια της Premier League.
Η ίδια η φύση του Παιχνιδιού, ευθέως ανταγωνιστική και αδυσώπητη, επιτρέπει το λογικό άλμα να συσχετίσεις την περίφημη ρήση του Σαρτρ με το περιβάλλον του αγγλικού πρωταθλήματος. Ο αγώνας για την ατομική μας ελευθερία, ένας ανελέητος αγώνας προκειμένου να απαλλαγούμε από τους άλλους που επιχειρούν να αλλοτριώσουν την ύπαρξή μας καθιστώντας την αντικείμενο της δικής τους συνείδησης, μπορεί να ειδωθεί σε αντιστοιχία με τον αγώνα για την ομαδική επιτυχία του κάθε συλλόγου, που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την αποτυχία των άλλων. Υπό την έννοια αυτή, και στο ποδόσφαιρο η Κόλαση είναι οι Άλλοι. Τέλος τα φιλοσοφικά, πάμε να κατηγoριοποιήσουμε την Κόλαση, να κάνουμε το ταμείο της σεζόν που μόλις τελείωσε.
Overachievers
Brighton – Burnley – Huddersfield – Newcastle
Με βάση την περιορισμένη δυναμική τους (οι Καρακάξες φυσικά έχουν μεγάλη δυναμική, ο ιδιοκτήτης είναι που την πετσοκόβει) αυτό που πέτυχαν αποτελεί υπέρβαση. Η ομάδα του Dyche είναι η άξια πρωταθλήτρια της Λίγκας των 14, θα παίξει στην Ευρώπη. Το τρίο των νεοφώτιστων, με ρόστερ πιο συμβατό με την κατηγορία από την οποία ήρθαν παρά με την Premier League, θα παίξουν και του χρόνου με τα μεγάλα παιδιά. Αν μπορούσα να σπάσω το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς στα τέσσερα, θα το μοίραζα στους κ.κ Hughton, Dyche, Wagner και Benítez (επειδή δεν γίνεται, θα το δώσω στον Pep να ησυχάσω). Σπουδαίο ποδόσφαιρο δεν έπαιξε κανείς τους, αλλά δεν υπήρχε τέτοια απαίτηση έτσι κι αλλιώς. Έκαναν τους οπαδούς τους ευτυχισμένους.
On par
Bournemouth – Leicester – Tottenham – Watford
Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Περίπου εκεί που αναμενόταν τερμάτισαν, πολύ κοντά στις περσινές τους επιδόσεις (οι Spurs έκαναν 10 πόντους λιγότερους σε σχέση με το 2016-‘17, αλλά σε αντιστάθμισμα τα πήγαν εξαιρετικά στην Ευρώπη). Τέσσερις σύλλογοι με αναβαθμισμένο status τα τελευταία χρόνια, που πρέπει ωστόσο να (ξανα)βρουν τη σπίθα για τη νέα σεζόν. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να βαλτώσουν.
On par(anormal activity)
Crystal Palace
Τελείωσαν στην 11η θέση του πίνακα. Με ένα από τα πιο αξιόλογα ρόστερ πλην του big-6, δεν μοιάζει αφύσικο. Στα μέσα του Οκτώβρη ωστόσο, ο Roy Hodgson, σαν άλλος πράκτωρ 007 (μηδέν πόντους, μηδέν γκολ, επτά ήττες έως τότε οι Αετοί), έμοιαζε καταδικασμένος. Τελικά επιβίωσε, και μάλιστα in style. Στην τελευταία σκηνή θα πήρε και το κορίτσι – αλλά, ευτυχώς, δεν μας την έδειξαν.
Ομολογώ, δεν του το είχα.
Δυο πράγματα έχω να πω : α) Μπράβο του, και β) The Truth Is Out There.
Improved
Man Utd
Από την περσινή 6η θέση στη φετινή 2η. Από τους 69 πόντους στους 81. Η δουλειά του José Mourinho αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Του χρόνου πάνε για μεγάλα πράγματα.
Underachievers
Arsenal – Chelsea - West Ham
Η ντροπή του Λονδίνου. Οι Κανονιέρηδες ήταν τόσο κακοί μέσα στο γήπεδο που κατόρθωσαν να ακυρώσουν την πρόβλεψή μου ότι το βαθμολογικό χάσμα μεταξύ του big-6 και των υπολοίπων θα υπολογίζεται σε διψήφιο νούμερο. Οι περσινοί πρωταθλητές ήταν τόσο κακοί μέσα στο γήπεδο που έφτασαν στο -23 τη βαθμολογική τους αιμορραγία. Οι Hammers ήταν τόσο κακοί μέσα στο γήπεδο που οι οπαδοί τους αποφάσισαν πως θα έχει μεγαλύτερη πλάκα να μπαίνουν οι ίδιοι στο χορτάρι.
Restart από του χρόνου και για τους τρεις, φέτος ήταν μια χαμένη χρονιά.
Degraded
Everton – Southampton
Μια μιζέρια, μια θλίψη, μια απογοήτευση. Το Ποδόσφαιρο όπως ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι.
Οι μεν ξόδεψαν μια περιουσία σε μισή ντουζίνα αργά 10άρια και ο Koeman συχνά τα έβαζε να βαδίζουν αγέρωχα όλα μαζί, οι δε αρνήθηκαν να πάρουν μια περιουσία για τον Van Dijk εγκαίρως και να στρώσουν έτσι μια ομαδούλα της προκοπής. Η λύση στα προβλήματά τους ήταν ο Big Sam και ο Mark Hughes. Και πάλι καλά να λένε.
Damaged
Stoke – Swansea - West Brom
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η χρόνια στασιμότητα εξάντλησε κάθε ικμάδα αγωνιστικότητας από τους τρεις αυτούς συλλόγους. Για να βγουν από το τέλμα επέλεξαν αντίστοιχα τους Paul Lambert, Carlos Carvalhal και Alan Pardew. Κατέληξαν να πέσουν σχεδόν αμαχητί – στο κρίσιμο ανοιξιάτικο διάστημα που έπρεπε να μασήσουν σίδερα, μάσησαν απλώς.
Out of this world
Man City
Τα έκαναν όλα ίσωμα. Ένας οδοστρωτήρας που δεν άφησε τίποτα όρθιο και μάλιστα με την κομψότητα και τη χάρη ενός David Silva, ενός Leroy Sané, ενός Kevin De Bruyne. Το ποδόσφαιρο του Guardiola δεν είναι πλήρως αποδεκτό από τους σκληροπυρηνικούς φαν του παραδοσιακού εγγλέζικου στυλ· αποδείχτηκε όμως εξαιρετικά αποτελεσματικό. Τη χρονιά που φεύγει ο Μεγάλος Arsène Wenger ήταν ίσως ταιριαστό να κυριαρχήσει μια ομάδα που αποφάσισε -όπως εκείνος, όταν πρωτοήρθε στο Νησί- να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Au Revoir
Και μιας και αναφέρθηκε το όνομα του ξεροκέφαλου Αλσατού, αντί για επίλογο, κλείνω με μια βαθιά υπόκλιση στον άνθρωπο αυτό. Ήταν ένας μεγάλος αντίπαλος όλα αυτά τα χρόνια, ένας κατεξοχήν εκπρόσωπος της Κόλασης που είναι οι Άλλοι για την Ομάδα μου, αλλά ήταν κάποιος που δεν μπορούσες να τον αντιπαθήσεις. Έχοντας προλάβει το Αγγλικό Ποδόσφαιρο πριν από τον Wenger, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ποιος ήταν ο πιο επιδραστικός manager στη μοντέρνα εποχή. Κάποτε έπαψε να είναι καινοτόμος. Δεν έπαψε ποτέ όμως να είναι ένας gentleman, ένας κορυφαίος ποδοσφαιράνθρωπος, ένα κόσμημα για τα αγγλικά γήπεδα.
Η Ιστορία θα τον δικαιώσει.
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια των Premier League Fans μέσω Paypal, μέσω του παρακάτω συνδέσμου: